Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι

Ο Αντώνης Τσιρώνης, ναύτης σε γκαζάδικο, παθαίνει ένα μεγάλο ατύχημα στο πρόσωπο τη στιγμή που το βαπόρι μπαίνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, και μεταφέρεται λιπόθυμος στο νοσοκομείο. Οι συνάδελφοί του πιστεύοντας πως σκοτώθηκε, φανερώνουν όλα τα στραβά του πλοίου στην αμερικανική αστυνομία που αρχίζει τις ανακρίσεις. Χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, αλλά και χωρίς να μπορεί, έτσι κι αλλιώς, να βγάλει λέξη από το στόμα του, ο Τσιρώνης προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει με παραμορφωμένο πρόσωπο ανθρώπους και γεγονότα: το τραύμα του, τους γιατρούς, τον ατζέντη, τους ανθρώπους του ατζέντη, τις νοσοκόμες και το σεξουαλικό του πρόβλημα. Στην όλη του προσπάθεια θα τον βοηθήσει -με το αζημίωτο, εννοείται- ο Γκας, ένας έλληνας γερο-γκάνγκστερ από τη Βραζιλία. Τα πράγματα θα αποκτήσουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν το ζευγάρι θα πληροφορηθεί πως για τα αίτια του ατυχήματος μπορεί να μηνυθεί ο εφοπλιστής κι έτσι από τη μια να επικρατήσει το δίκιο κι από την άλλη να λυθεί και το οικονομικό τους πρόβλημα.
Το βιβλίο, γραμμένο με το γνωστό χιούμορ του Αντώνη Σουρούνη, είναι ένα αυτοβιογραφικό αφήγημα, όπου αυτοσαρκάζεται και σαρκάζει. Η ζωή του νοσοκομείου περιγράφεται με τέτοιον τρόπο, που, όσο δράμα κι αν κρύβει, ο αναγνώστης δεν μπορεί παρά να γελάσει. Με το τέλος του βιβλίου επέρχεται κάποια λύση -όχι όμως, και το τέλος των προβλημάτων. Τα ίδια προβλήματα, ίσως και μεγαλύτερα, φανερώνονται στον ορίζοντα και ξαναζητούν τη λύση τους.