Λεωφόρος Ωσμάν 146

« Χτυπώντας το κουδούνι, ο ταχυδρόµος σηµατοδοτεί το ξεκίνηµα αυτού του βιβλίου το παγωµένο ετούτο πρωινό του χειµώνα του 2003. Τα ελληνικά γραµµατόσηµα και οι σφραγίδες πιστοποιούν την προέλευση του δέµατος: Θεσσαλονίκη. Το παραλαµβάνω υπογράφοντας το δελτίο. Επιδόθηκε στον παραλήπτη, σύµφωνα µε την καθιερωµένη έκφραση. Ο αποστολέας είναι µια κάποια Πωλέτ Μ. η οποία συστήνεται, στο γράµµα που το συνοδεύει, ως φίλη της Ραχήλ Σουστιέλ που απεβίωσε λίγους µήνες νωρίτερα. Στις τελευταίες της επιθυµίες µε ορίζει παραλήπτη αυτού του κιβώτιου, που έχει το σχήµα ενός κουτιού παπουτσιών και µου φαίνεται αρκετά βαρύ. Ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω, προς εκείνη την επίφοβη στιγµή όπου ανασηκώνεται το πέπλο που καλύπτει την ταυτότητά µου. Στην ουσία, δεν τη γνωρίζω και πολύ τη Ραχήλ. Για τον πατέρα µου, Ζοζέφ Σουστιέλ, ήταν η ξαδέλφη, η µοναδική που σώθηκε από τους συγγενείς οι οποίοι παρέµειναν στη Θεσσαλονίκη. Για µένα, ήταν «η Ραχήλ, η ξαδέλφη από τη Θεσσαλονίκη» και τίποτε άλλο, µια ηλικιωµένη κυρία που γελούσε συνεχώς και που µιλούσε ένα σωρό γλώσσες, Γαλλικά, Τούρκικα, Ελληνικά κι εκείνα τα τραγουδιστά Ισπανικά που µόνον ο πατέρας µου καταλάβαινε ».

Με τα παραπάνω ξεκινά ο γιατρός Maurice Soustiel το βιβλίο του –ή καλύτερα την αφήγησή του Λεωφόρος Ωσμάν 146 – προσπαθώντας να βάλει λόγια στη σιωπή, την σιωπή «εκείνη που κληρονομήσαμε, ο Μωρίς, εγώ* και χιλιάδες άλλοι απόγονοι Σεφαραδιτών Εβραίων που γεννήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Μια «κατάθεση ψυχής» γραμμένη με σεμνότητα και αγωνία μαζί για μια ιστορία το κουβάρι της οποίας δεν έχει ξετυλιχτεί ακόμη πέρα για πέρα, εκείνη των Σεφαραδιτών της Θεσσαλονίκης.

*Από τον εξαιρετικό πρόλογο της Brigitte Peskine