Οι λέξεις όταν τραγουδούν

Λες τα Επιφάνεια να ξυπνήσουν την κοιμισμένη θάλασσα;



Εννιά σημεία όρασης



Έραψα κομμάτι ουρανού,

με τ’ αυγουστιάτικο, ολόγιομο φεγγάρι,

στολίδι φορεσιάς.

Την αγωνία της τέχνης να ντυθώ,

τ’ όνειρο να φθάσω.

Τόσο πολύ μ’ ανέβασε

ισοϋψής με τους θεούς να νοιώθω.

Κλείνω το μάτι και τους λέω.

Ελάτε, να δημιουργήσουμε μαζί.

Ελάτε, η τέχνη μαζί μας για να ζει.

Μα ελάχιστοι κοιτούν και βλέπουν.

Εννιά σημεία όρασης

κι ο κόσμος θα ’ναι αλλιώς.





Η φωτογραφία



Μικρό ασπρόμαυρο παραθυράκι,

χρόνος και τόπος, μιας καθηλωμένης κίνησης,

διάδρομος, οδηγός στην αναζήτησή του,

δείκτης επιστροφής στην εσωτερική κραυγή,

που θέλει να λιώσει μια ρωγμή στην παγωνιά του χρόνου.

Γυρίζω στο παρελθόν φορτωμένος από συγκίνηση,

ν’ ακούσω του βλέμματος το τράνταγμα,

να γευτώ τη γλύκα της επιστροφής.



Σαράντα εννέα ποιήματα υπαρξιακής αναζήτησης και στοχασμών γύρω από την πορεία του ανθρώπου μέσα στον χρόνο και την ελπίδα ενός καλύτερου παρόντος. Με την ελπίδα στραμμένη στο βλέμμα του μέλλοντος. «Η σκέψη, η γλώσσα και η ψυχή μας είναι ο μόνος τρόπος να σώσουμε και να σωθούμε», μας λέει.