Τα ποιήματα

ΕΝΑ ΚΛΑΔΊ ΤΗΣ ΠΙΚΡΟΔΆΦΝΗΣ (1982)

(Απόσπασμα)
Αυτός ο άνθρωπος ζωγράφιζε από το Νου του
έγκλειστος στο ιερατικό του δωμάτιο
αντέχοντας τη βουή και τους παράφρονες ήχους
που εφούσκωναν κι ανέβαιναν από χαμηλά
από τα τεθλασμένα λιθόστρωτα
της παλαιάς πόλης
σαν ασκητής και σαν αμέτοχος
μνημειώδης απόμακρος βουνίσιος
αυστηρός και ωχρός καθώς
εκείνο το περίλυπο αναιμικό φως
προχωρημένο απογεύματος
πάνω στις επιτύμβιες πλάκες


……………………………………………….

Αυτός ο άνθρωπος βούλιαζε στο κελλάρι του
στις αρχέγονες στοιβαγμένες ενθύμησες
ραντισμένες
με φασκόμηλο και ρίγανη
και ζωγράφιζε από το Νου του
ξεχασμένους αποθαμένους Έλληνες Αγίους
αρχάγγελους της Λαμπρής και του Μαγιού
………………………………………………………………

Κι ακόμα ζωγράφιζε από το Νου του
ααστόρους μαστορόπουλα μπαλωματήδες
διπλωμένους στο νυχτέρι του Σαββάτου
ή στο δείπνο με το χλωρό λάδι
και το ψωμί του Χριστού
σε ατενίζουν με κείνο το πένθος το γλυκό
στα βαθειά σεμνά ματία τους
το σφραγισμένο στόμα με το ξέφτι
του ανεπαίσθητου χαμόγελου
και το αμίλητο πένθος εκεί
μα μη θέλει να κλάψει
να μη γυρεύει βοήθεια
να μη θέλει τίποτα
σε ατενίζουν σιωπηλοί θλιμμένοι κι υπερήφανοι
όπως το μπορούν μόνον
οι φευγάτοι κι οι ανεπίτρεπτοι
βαρείς
σαν την ανάμνηση την αγάπη και την τύψη