Θαμμένος στην Γη του Ονείρου

Με ρώτησες ξανά και ξανά

Γιατί τόση απαισιοδοξία στα κείμενά μου

Γιατί αυτό το ασταμάτητο κυνηγητό με τον θάνατο?

Ένα χαμόγελο ειρωνικό ίσως να φανερώσει την αιτία

Ένα χαμόγελο που στο τελείωμά του

Να φανερώσει την γνώση που εγύρεψες

Θα μπορέσεις να την αντέξεις

Να γνωρίσεις τον άνθρωπο που έγινε σκιά του εαυτού του?

Σαν ανοιχτό βιβλίο

Με διάβασες, μα δεν με κατάλαβες

Ίσως να μην το είχες ανοίξει ποτέ,

εάν είχες κατανοήσει καλύτερα την φιλοσοφία του

Τώρα είναι αργά

Η τοξικότητα φλερτάρει με την καθημερινότητα

Κάποτε γελούσα

Μα μόνο από αντίδραση

Τα όνειρά μου σάλπαραν προς κόσμους λιγότερο ρεαλιστικούς

με ένα βάρος τα αποχαιρέτησα και απέμεινα στην βάρκα μοναχός

το νερό αρχίζει να με πνίγει,

μα που είναι οι τρύπες, θαρρώ δεν είδα καμία

τις εκλεισα καλά

δες καλά, δεν είναι η βάρκα,

αλλά το σώμα που ντύνει την ψυχή σου

δεν είναι οι ενοχές που σε πνίγουν

αλλά το αμόλυντο νερό που σε εγκαταλείπει κι αυτό

γυμνός και κενός από όνειρα

μόνο τότε θα πλαγιάσεις ξανά ήρεμος

και θα χαμογελάσεις αληθινά

μην φοβηθείς

μην κατηγορήσεις κανένα

να σκέφτεσαι ότι δεν υπήρξες ποτέ ένας απλός περαστικός