Το ράμφος της αϋπνίας

Η τελευταία επιθυμία του Νίκου Σπάνια, όσον αφορά την κηδεία του είναι η κατωτέρω. Κατά την επιθυμία του και πάλι, μετά την αποτέφρωση του σώματός του, η τέφρα ρίχτηκε στην θάλασσα, σχεδόν μπροστά στο Αγαλμα της Ελευθερίας, μέσα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης από μερικούς φίλους του, πηγαίνοντας με το φέρυ μποουτ στο πορθμείο μεταξύ των δύο νησιών Μανχάταν - Στάτεν Αηλαντ, εντός του κόλπου της Νέας Υόρκης. Ήταν η δεύτερη Κυριακή πρωί μετά τον θάνατό του.






Ξεφυλλίζω το βιβλίο με τα ανέκδοτα του ποιητή που έφτιαξε την προσωπική μυθολογία του με τα σκηνικά και τα τοπία της Νέας Υόρκης και τον φαντάζομαι αυτόν, ένα Ελληνόπουλο να περπατά, τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσής του, στους δρόμους, που λίγο σχέση είχαν με τους λασπωμένους του Μοσχάτου, όπου γεννήθηκε. Η ποίηση είναι μοντέρνα, γιατί μιλάει για πράξεις των ανθρώπων σημερινές και πώς αυτές τραγωδούν του βίου του καθημερινού το μη περαιτέρω. Ανακαλύπτω ειλικρίνεια ποιητική και μόλις την ανακαλύπτω, θλίβομαι, καθώς γνωρίζω πόσοι παντοίους τρόπους μετέρχονται, ώστε ποιητές να τους προσφωνήσουν. Η ποίηση του Σπάνια δεν προδίδει ποτέ το βίωμα· δεν μένει όμως εκεί. Ανάγει τα κεκτημένα και τα χαμένα σε λυρικό θυμό ή θυμωμένο λυρισμό, χωρίς ν' αυτοβιογραφείται και χωρίς να κλαυθμηρίζει.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 22/06/2001