Ιστορική και κοινωνική λαογραφία Ανατολικής Θράκης

Eπειδή η αυτογνωσία ενός λαού είναι ένα από τα βασικότερα προτερήματά του, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια μικρή συμβολή στη γνωριμία με τη λαογραφία της άγνωστης Aνατολικής Θράκης. Mε βασικό άξονα την κίνηση στο χώρο και το χρόνο, διερευνά τόσο την εθνογένεση του ελληνισμού στο χώρο της Θράκης, όσο και την πορεία των λατρευτικών εθίμων, που διαμορφώθηκαν στη διαχρονική πορεία τους και τις ιστορικές συγκυρίες. Oι επιπτώσεις της μετακίνησης του κέντρου του ελληνισμού από τις νοτιότερες αρχαιοελληνικές πόλεις-κράτη στη βυζαντινή Θράκη κι από κει πάλι στο αθηναϊκό κέντρο -κληρονομιά του ιδιότυπου Διαφωτισμού μας, που έθεσε ως εθνικό μας πρότυπο την αρχαιοελληνική παράδοση με κατεύθυνση τον κεντρικό και νοτιότερο γεωγραφικό χώρο και απέρριψε τη βυζαντινή παράδοσή μας, η οποία ενσαρκωνόταν στα βορειότερα τμήματα, με επίκεντρο το θρακικό χώρο- σημάδεψαν ήθη, έθιμα, νοοτροπίες και στάσεις ζωής στο χώρο της Θράκης που διασώθηκαν στη συλλογική μνήμη των προσφύγων. H συλλογική αυτή μνήμη, καταγεγραμμένη μετά τον ξεριζωμό τους το 1922 στα αρχεία των τοπικών σωματείων, δεν υπήρξε ποτέ και συλλογική μνήμη ολόκληρου του ελληνισμού, όσο καλά κι αν αυτοί ενσωματώθηκαν στον ελληνικό κορμό. Στις σύγχρονες δύσκολες ιστορικές συγκυρίες, η αναζήτηση της εθνικής αυτογνωσίας είναι προτιμότερη από το φανατισμό.