Οι φωνές των ματιών

Επειδή το ταξίδι είναι μετακίνηση ψυχής.
Επειδή το ταξίδι είναι ελευθερία, πάθος, νόστος.
Επειδή το ταξίδι είναι στιγμές.
Των ματιών οι φωνές.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

"Το ταξίδι είναι μετακίνηση ψυχής. Σε όλες τις χώρες που φιλοξενήθηκε η ψυχή μου, οι στιγμές που μου χαρίστηκαν άλλαξαν τη ματιά μου για τη ζωή. Τη δική μου αλλά και των άλλων.

Εκτίμησα τη σπουδαιότητα και την αμεσότητά της, τη διαφορετικότητα των πολιτισμών, τη μοναδικότητα της φύσης, τη μαγεία της επιστήμης, τη χάρη της προσμονής, τη ζεστασιά της αγάπης, το μεγαλείο της συντροφικότητας, την αποκλειστικότητα της φιλίας, την πληρότητα του νοιαξίματος,την ευεργετικότητα του διαλόγου.

Βίωσα τη δύναμη των εικόνων και αισθάνθηκα την ασημαντότητά μου στην ολότητα του κόσμου. Τα ταξίδια μου, μου χάρισαν έντονα συναισθήματα, μαθαίνοντάς μου να ξεχωρίζω τους δρόμους της ευτυχίας και της τέχνης να δίνεσαι και να αγαπάς.

Μέσα από αυτά κατάφερα να στραφώ προς τον εαυτό μου, με την επιτακτική ανάγκη να "περπατήσω" στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και έτσι να μειώσω την αγωνία μου και,εν τέλει, να αποδεχτώ την ατελή ανθρώπινη υπόστασή μου.

Τα ταξίδια μου όμως με έφεραν πολύ κοντά στους συνανθρώπους μου καθώς και στην πραγματικότητα των μεγάλων προβλημάτων τους. Ιδιαίτερα των παιδιών.

Σήμερα, περισσότεροι από 900 εκατομμύρια άνθρωποι δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν. Από αυτούς, τα 125 εκατομμύρια είναι παιδιά!

Για την Action Aid η εκπαίδευση είναι βασικό ανθρώπινο διακαίωμα και ένα μοναδικό μέσο για την αντιμετώπιση της φτώχιας. Σε συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες, η Action Aid βοηθά χιλιάδες παιδιά στις πιο απομακρυσμένες και φτωχές περιοχές του κόσμου να πάνε σχολείο και να αλλάξουν τη ζωή τους για πάντα!

Το βιβλίο αυτό -ταξιδιωτικές στιγμές των ματιών της ψυχής μου- στηρίζει το έργο της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Action Aid με σκοπό να φτιαχτεί ένα σχολείο στην Αφρική, με το όνομα "Αθήνα".
Ας το φτιάξουμε λοιπόν. Για να γίνουν οι φωνές των ματιών χαμόγελο."

(Γιάννης Σπαβέρας)








ΚΡΙΤΙΚΗ



«Tο βιβλίο αυτό αφιερώνεται σε όλα τα παιδιά του κόσμου, που με άφησαν να πάρω μια στιγμή από τα μάτια τους. Σ' εκείνα που κατάφεραν να μεγαλώσουν και σ' εκείνα που δεν τα κατάφεραν...». H αφιέρωση του Γιάννη Σπαβέρα δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας των προθέσεών του. Δεν γράφει ένα βιβλίο γενικά και αόριστα για το ταξίδι, μόνο για τις χαρές, τις τέρψεις και τις αγωνίες του, αλλά το μεταχειρίζεται και ως μέσο συνειδητοποίησης στην προσπάθειά του να παραστήσει την τραγωδία των δύστυχων εκείνων και απροστάτευτων πλασμάτων, στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που σβήνουν γιατί δεν υπάρχουν λίγα ευρώ να εμβολιαστούν ή να αγοράσουν φαγητό και πόσιμο νερό. H «πολιτισμένη» Δύση δεν ενοχλείται βέβαια και από το γεγονός ότι σήμερα περισσότερα από 900 εκατομμύρια άνθρωποι δεν ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν - μεταξύ των οποίων 125 εκατομμύρια είναι παιδιά. Ο συγγραφέας και ταξιδευτής έγραψε το βιβλίο του με τη σκέψη να ενισχύσει το έργο τής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης Action Aid, που σχεδιάζει να ιδρύσει ένα σχολείο στη Μαύρη Ηπειρο με το όνομα «Αθήνα».

Πολλά τα μέρη που τράβηξαν το ενδιαφέρον του: από τα Νησιά Σαν Μπλας του Παναμά, όπου ζουν οι Ινδιάνοι Κούνα, ως την Κίνα («Των ματιών η φωνή»), από την Ανταρκτική («Στο νησί της Αυταπάτης») ως τη Σκωτία («Μεσάνυχτα στον πύργο του καλού»), από τη Μαλαισία («Φαγώσιμες φωλιές πουλιών») ως την Ινδία («Περιμένοντας τον πονόδοντο»), την Ιταλία («La Posta Vecchia») και την Ελλάδα («Οι απέναντι»). Σύμφωνα με τον Μαρσέλ Προυστ, του οποίου τα λόγια παραθέτει ο Γιάννης Σπαβέρας ως ένα από τα μότο στο βιβλίο, «το υψηλότερο προνόμιο του ταξιδιού δεν είναι να δει κανείς μέρη, αλλά να αποκτήσει νέα ματιά». Σε αυτή την κατεύθυνση αγωνίζεται και ο συγγραφέας. «Κι εγώ - λέει στον πρόλογό του - αυτό παλεύω ακόμα. N' αλλάξω ματιά στη ζωή μου. Για την ελευθερία μου. Για τις φωνές των ματιών μου». Υπάρχει έντονος λυρισμός στο βιβλίο του. Αλλά και μια ασκημένη να φτάνει στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης πονετική ματιά.



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 25-04-2004