Τροπικές ασθένειες έξω από τη βαλίτσα μας

Ένας φίλος -στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας- που ταξιδεύει συχνά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για επαγγελματικούς λόγους, μου έλεγε:
«Εσύ, που πας στις ζούγκλες και στους Ινδιάνους, κινδυνεύεις πολύ περισσότερο να κολλήσεις κάτι. Εγώ, ευτυχώς, τρώω δυτικό φαγητό στα καλύτερα εστιατόρια της Ευρώπης, και μάλιστα δωρεάν».
Ένα χρόνο αργότερα τον συνάντησα ξανά. Ανάρρωνε, ύστερα από μια μεγάλη ταλαιπωρία με την υγεία του.
«Κόλλησα ηπατίτιδα Α, από θαλασσινά που έφαγα στο Παρίσι...»





ΚΡΙΤΙΚΗ



Εχετε φτάσει ύστερα από ένα δεκάωρο κοπιαστικό ταξίδι στον προορισμό σας και αφού δειπνήσατε πρόχειρα στο μπαρ της γωνίας ετοιμάζεστε να πέσετε για ύπνο. Και όμως κάτι φαίνεται να συμβαίνει στο στομάχι σας. Καλά το καταλάβατε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εκείνο το ντόπιο γκούλας. Οι ασθένειες των ταξιδιωτών - από μια απλή στομαχική διαταραχή που χτυπάει το 30%-50% του συνολικού αριθμού των τουριστών ως πιο σοβαρές, όπως οι μολυσματικές ηπατίτιδες Α και Β, η ελονοσία, ο κίτρινος πυρετός, ο τέτανος, η λύσσα, η ιαπωνική εγκεφαλίτιδα, η μηνιγγίτιδα, η χολέρα κτλ. - αποτελούν μεγάλη απειλή για την υγεία. Ο Γιάννης Σπαβέρας, προσφέροντάς μας αυτό το εξαιρετικά χρήσιμο εγχειρίδιο για το πώς να κρατήσουμε τις τροπικές ασθένειες έξω από τη βαλίτσα μας, αλλά και να αποφύγουμε κάθε άλλη σωματική ενόχληση που θα μπορούσε να μας χαλάσει τις διακοπές, έρχεται να καλύψει ένα μεγάλο κενό.

Γιατί ένα τέτοιο «βιβλίο επιβίωσης» έλειπε από την εγχώρια βιβλιογραφία και προφανώς η έκδοσή του τώρα σπεύδει να καλύψει μια ανάγκη, καθώς όλο και περισσότεροι Ελληνες εγκαταλείπουν τους παραδοσιακούς προορισμούς (Παρίσι, Λονδίνο, Μιλάνο, άντε και καμιά Αίγυπτο) για να «προσγειωθούν» στη ζούγκλα του Αμαζονίου, στη Μοζαμβίκη, στα Γκαλάπαγκος ή στην τούνδρα της Μογγολίας. Ο Σπαβέρας εκτός από τις λεγόμενες «ταξιδιωτικές ασθένειες», τις οποίες περιγράφει διεξοδικά στην αρχή του βιβλίου του (τρόπος μετάδοσης, συμπτώματα, αντιμετώπιση κτλ.), επισημαίνει την ανάγκη για λήψη προληπτικών μέτρων - κυρίως εμβόλια - από τους επίδοξους ταξιδιώτες, σχολιάζοντας αρκετά πικρόχολα τα ευρήματα των σχετικών δημοσκοπήσεων: το 52% των ταξιδιωτών σε εξωτικούς προορισμούς βάζει πάγο στα ποτά του, το 45% χρησιμοποιεί νερό της βρύσης για το βούρτσισμα των δοντιών του, το 28% καταναλώνει τρόφιμα από πλανόδιους πωλητές.

Στο στόχαστρό του βρίσκονται και πολλές άλλες ενοχλήσεις που μπορεί να χαλάσουν ένα ταξίδι, όπως το «μπούκωμα» των αφτιών κατά την πτήση, η ναυτία, το τζετ λαγκ ή το σύνδρομο της οικονομικής θέσης, και προτείνει ένα survival kit, μια θήκη όπου θα υπάρχουν είδη πρώτης βοήθειας για μικροτραυματισμούς αλλά και χάπια για στομαχικές διαταραχές, διάρροια, τσιμπήματα εντόμων κτλ. Μια τέτοια θήκη θα πρέπει ακόμη να περιέχει αντιισταμινικά για αλλεργίες, αντιβιοτικά ευρέος φάσματος, αντισηπτικά, αποστειρωμένες βελόνες και σύριγγες, χάπια για τον καθαρισμό του πόσιμου νερού, ωτασπίδες κτλ. Η μέριμνα όμως δεν πρέπει να τελειώνει με την επιστροφή από ένα ταξίδι. Επειδή κάποια τροπική ασθένεια είναι δυνατόν να έχει «τρυπώσει» στον οργανισμό μας, καλό θα είναι να έχουμε τον νου μας για ύποπτα συμπτώματα τουλάχιστον λίγες ημέρες ακόμη. Πάντως η βασική συμβουλή είναι μία: Πάρτε τα μέτρα σας, μέτρα που απορρέουν από την κοινή λογική και τις υποδείξεις των ειδικών, επαγρυπνείτε αλλά μην πανικοβάλλεστε. Ολα τα προβλήματα, αν αντιμετωπιστούν έγκαιρα, λύνονται χωρίς σοβαρές επιπτώσεις για την υγεία μας.



Δ. ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ , 30-06-2002