Δίχως ίχνη

Ο Παρασκευάς Δήμου άφησε το Μ.Ι.Τ. και τη Βοστόνη για να έρθει στην Αθήνα και να εργαστεί στο Ινστιτούτο Ενέργειας στο πρόγραμμα εγκλωβισμού ραδιενεργών αποβλήτων. Δε φανταζόταν όμως ότι οι μελέτες της ομάδας του θα προκαλούσαν το έντονο ενδιαφέρον κάποιων αγνώστων που δρουν σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και πωλούν σε τρίτους επικίνδυνα ραδιενεργά υλικά. Όταν ένας συνεργάτης του βρίσκεται νεκρός, αρχίζει το κυνήγι στους δρόμους της Αθήνας. Ο αστυνόμος Ηλιού ταξιδεύει μέχρι το Μόναχο για να αναζητήσει στοιχεία που θα τον οδηγήσουν στους ενόχους.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Το ανιχνευτικό δίδυμο της Χρύσας Σπυροπούλου επανέρχεται. Ο φλεγματικός και εξίσου διορατικός αστυνόμος Ηλιού, συνεπικουρούμενος από την εσωστρεφή, μάλλον ερωτευμένη μαζί του γραμματέα - βοηθό Γεωργίου, αναλαμβάνει να διερευνήσει μια θλιβερή υπόθεση εμπορίας ραδιενεργών υλικών, η οποία, μεταξύ άλλων, συνεπάγεται αλλεπάλληλους εκβιασμούς, εξαγορές συνειδήσεων και βεβαίως -τι άλλο;- εν ψυχρώ ή εν βρασμώ ψυχής δολοφονίες.

Πρόκειται για την Πέμπτη αμιγή πεζογραφική κατάθεση της συγγραφέως, μεταφράστριας και κριτικού. Προηγήθηκαν οι «Αντανακλάσεις», από τις εκδόσεις «Πρόσπερος» το 1994, η αστυνομική νουβέλα, ατμοσφαιρική και ευθύβολη, «Ομίχλη στη λίμνη», από την «Οδό Πανός, το 1998, το ψυχοθρίλερ, τέσσερα χρόνια αργότερα, «Μάσκες στη σκιά», από τις εκδόσεις «Αγκυρα» και το επαρκώς συγκερασμένο, επίσης αστυνομικό, μυθιστόρημα «Ενα αθώο παιχνίδι», ομοίως από την «Αγκυρα», το 2004. Σαφή περιγράμματα, αληθοφανείς χαρακτήρες, διαδοχή απρόοπτων καταστάσεων και ισορροπημένες ανελίξεις της πλοκής διακρίνουν και το παρόν βιβλίο της. Η συστηματική άλλωστε και γόνιμη μαθητεία της στα έργα κορυφαίων εκπροσώπων της εξαντλητικής ψυχογραφίας, όπως είναι φέρ' ειπείν η Πατρίτσια Χάισμιθ, το κρίσιμο μυθιστόρημα της οποίας «Κάρολ» μετέφρασε επιτυχώς («Πρόσπερος», 1993), της εξασφαλίζει, αν μη τι άλλο, το ικανό και αναγκαίο εκείνο μέτρο υφολογικών και θεματολογικών δοκιμών ευρέος φάσματος.

Γειωμένο στην πραγματικότητα και στα συμφραζόμενά της, το «Δίχως ίχνη» εστιάζεται στον τρόμο του παρόντος, τον οποίο εξαγγέλλουν με κάθε τρόπο οι ανεξέλεγκτες χρήσεις των υπερσύγχρονων πηγών ενέργειας. Το οικολογικό μήνυμα είναι σαφέστατο. Συναγωνίζεται μάλιστα το αίτημα της απονομής δικαιοσύνης στο νομικό επίπεδο. Κι αυτή ακριβώς η συγχρονία αιτίων και αιτιατών της αστυνομικής γραφής προσδίδει στο μυθιστόρημα ιδιαίτερη κειμενική ένταση. Νόμος και Φύση διεκδικούν τον σεβασμό μας: ο ανθρωπισμός είναι το πλεονέκτημα και το ύψιστο τιμαλφές των καιρών. Οσοι τον υπονομεύουν, θα εξοστρακιστούν. Ο Ηλιού είναι κατά συνέπεια όχι μόνον ο φύλακας της συντήρησης του status quo, αλλά και ο υπερασπιστής της συνέχειας του ανθρώπινου είδους στην κυριολεξία του όρου. Η ανοιχτή κοινωνία της μεταπολεμικής Ελλάδας οφείλει να εμπεδώσει την ευρυθμία της, ακυρώνοντας τις επιβουλές των έσω εχθρών της. Ο Ηλιού είναι μια πειστική εγγύηση Ηθικής.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 02/02/2007