Επικίνδυνες μαγειρικές

Κερδίζουμε χρόνο μέχρι να χαθούμε. Κερδίζουμε χρόνο να τον κάνουμε τι; Ο χρόνος, ο κερδισμένος αυτός χρόνος είναι ένα κενό, ένα απόλυτο κενό, ένα κενό που αποτελείται από τα μικρά, αναρίθμητα, επαναλαμβανόμενα κενά της ζωής.
Από τον εν απογνώσει άνθρωπο ανακαλύφθηκε το παιχνίδι, το παιχνίδι που "πληρώνει" το κενό, το παιχνίδι του έρωτα και του θεάτρου.
Τι είναι το θέατρο; Εκεί όπου, μέσα στο σκοτάδι, για δύο ώρες, όσο κρατά η παράσταση, απολαμβάνουμε την απόλυτη ελευθερία, όπου οι πιο ανεπίτρεπτες επιθυμίες και τα πιο τρελά όνειρα πραγματοποιούνται, μέχρι να πέσει η αυλαία.
Και το παιχνίδι του έρωτα πόσο διαρκεί; Όσο οι τελευταίες πορφυρές γουλιές του δειλινού.
Και η μαγειρική; Αγοράζω τα ίδια ακριβώς υλικά, όπως η νοικοκυρά του διπλανού διαμερίσματος. Εκτελώ ακριβώς την ίδια συνταγή όπως κι εκείνη. Κι ενώ εκείνη παρασκευάζει αγκινάρες αλά πολίτα, εγώ παρασκευάζω αγκαθωτές πριγκίπισσες. Τι έκανε εκείνη και τι περισσότερο έκανα εγώ; Εκείνη μαγείρεψε για την αγαπημένη της οικογένεια, κι εγώ μαγείρεψα για μια βασίλισσα της βραδιάς. Κι αν δεν υπάρχει βασίλισσα της βραδιάς; Θα την εφεύρω. Πάντα υπάρχει μια βασίλισσα της βραδιάς. Η βασίλισσα της βραδιάς, αν το θέλουμε, δεν απουσιάζει ποτέ! Δεν απουσιάζει ποτέ η αιωνίως απούσα!
Οι αγκινάρες οι καλές, οι αγκαθωτές πριγκίπισσες είναι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού του έρωτα και του θεάτρου... προς πλήρωσιν του απόλυτου κενού.
Ανδρέας Στάικος