Μορφογενέσεις

Στα ποιήματα αυτά, που αποτελούν το καθένα μια ολοκληρωμένη ποιητική ιδέα και μορφή, διακρίνεται υποδόρια ένα στοχαστικό υπόβαθρο: Το κενό, που άφησαν πίσω τους οι μεγάλες αφηγήσεις, μετά τη φυγή τους, ως νέοι θεοί, σωρεύοντας ερείπια, η ρευστότητα των σημερινών πραγμάτων, η αδυναμία μιας οποιασδήποτε πρόβλεψης για το επερχόμενο, που γίνεται ολοένα πιο κλειστό, επίφοβο και επικίνδυνο, αυξάνοντας την αγωνία και το άγχος.
O μύθος συμπλέει με την πραγματικότητα για να φωτίσει μεταφορικά και ουσιαστικά το βάθος της. Στο επίκεντρο πάντα η φύση του ανθρώπου, που παρά τους εκπολιτισμούς, τους πολιτισμούς και τις διαμαρτυρίες, ο εγωισμός, η ιδιοτέλεια, η άκρατη φιλοδοξία, το πάθος για την εξουσία, ο φόνος και η τρέλα του μηδενός πολλές φορές οξύνονται και εκτραχύνονται μέσα στην ιστορία και στην καθημερινότητα, διαμορφώνοντας το αίνιγμα και την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Αλλά υμνείται και ο έρωτας που, ως συμπαντική πανταχού παρουσία, στρέφεται προς τη συνοχή, τον αγώνα και τη διάσωση του ανθρώπου.
Ο τίτλος «Μορφογενέσεις» θέλει να υποδηλώσει την οδυνηρή διαδικασία της ποιητικής δημιουργίας που, από τα αρχικό νεφελώδες, ενστικτώδες σχεδόν, στάδιο της έμπνευσης, καταλήγει σε μια ολοκληρωμένη μορφή που διαυγάζει το περιεχόμενό της, το καθιστά ώριμο, κι άρα ωραίο, στην επικοινωνία με αυτόν που το βλέπει αισθητά, συναισθηματικά και νοητά, ταυτόχρονα. Η ρήξη με τις παλιές μορφές δεν είναι ποτέ ολοκληρωτική, καθώς δεν νοούνται νέες χωρίς τη διαμεσολάβηση του νοούμενου προηγούμενου, που ανάλογα με τον ποιητή ή καλλιτέχνη εμπεριέχεται στην άρνησή του. Το μοντέρνο προϋποθέτει την παράδοση, δεν την καταστρέφει. Αλλά κι όταν οδηγείται σ’ αυτές τις ριζικές καταστροφές, που λέει ο Ρενέ Τομ στη θεωρία του, σε μεγάλες εποχές για την ποίηση, πάντα βρίσκεται τρόπος να τις υπερπηδήσει, όπως μας έδειξε το παράδειγμα του Ντάντε και, στη νεοελληνική λογοτεχνία, του αρχηγέτη της, Διονυσίου Σολωμού.