Ινζυστίν, ή Το έγκλημα της αρετής

Αυτό που προκύπτει όταν η Ζυστίν του 18ου αιώνα συναντά την αταξική κοινωνία του μέλλοντος είναι μια ιδεολογική και φιλοσοφική ανταλλαγή, γόνιμη όσο δεν πάει. Η προβληματική που ξετυλίγει μπροστά μας ο Χρήστος Σταμπουλής εναλλάσσεται, μεταμορφώνεται Πρωτεϊκώς. Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στον εγκληματία και τον επαναστάτη; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η «ηθική ανωτερότητα» ενός πιστού όταν συνδιαλέγεται με άθεους; Είναι η θυματοποίηση καυλωτική; Υπόκειται η επιθυμία σε «εκλέπτυνση», ή τέλος πάντων σε οποιαδήποτε επεξεργασία; Μπορεί μια Τεχνητή Νοημοσύνη να υποκαταστήσει τον Θεό ή έστω να εκπληρώσει τους ψυχαναλυτικούς όρους της μεταβίβασης; Θα έχουν απαλλαχτεί οι κοινωνίες του μέλλοντος από την πανούκλα του «Πολιτικώς Ορθόν»; Και επιτέλους, μπορεί μια επαγγελματίας υγείας του μέλλοντος να συναινέσει σε μια πρωκτική διείσδυση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές ανατομικές βλάβες;

Το μόνο που θα μπορούσα να συγκρίνω με την Injustine είναι ο «Μεγάλος Ανατολικός» του Αντρέα Εμπειρίκου. Ο Εμπειρίκος, ήταν -διάβολε- και ψυχαναλυτής. Και τα δύο έργα μπλέκουν την τσόντα με φιλοσοφικά θέματα. Και τα δύο φέρουν μια Ιδεολογία. Μόνο που το πλήρωμα του «Ροβεσπιέρο ΙΙ» -σε αντίθεση με το πλήρωμα του «Μεγάλου Ανατολικού»- έχει μια αποστολή. Την σωτηρία της ανθρώπινης ζωής.
Από τον πρόλογο του Δημήτρη Καμένου