Η ειδική εκπαίδευση στην Ελλάδα

Ο χώρος της Ειδικής Εκπαίδευσης (ΕΕ) εγγράφεται στις άμεσες προτεραιότητες της εκπαιδευτικής πολιτικής των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών της δύσης, σχεδόν από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα ίσαμε σήμερα. Στο διάστημα αυτό, έχουν αναπτυχθεί από το Κράτος και τους ιδιώτες ορισμένες αντιλήψεις που αφορούν τη δυνατότητα ένταξης ή μη του «μειονεκτικού» παιδιού και του εφήβου στην παραγωγική διαδικασία του κοινωνικού συνόλου. Το περιεχόμενο αυτών των αντιλήψεων παρουσιάζει μέσα στο χώρο της διαχρονίας ορισμένες ποιοτικές μεταλλαγές που συνυφαίνονται κάθε φορά με τις θεσμικές παρεμβάσεις και την ειδική σχολική πρακτική του Κράτος και του ιδιωτικού τομέα σε συνάρτηση με τ' άτομα αυτά. Η έναρξη του 20ού αιώνα αποτελεί, πράγματι, σταθμό στην εξέλιξη του θεσμού της ΕΕ σε χώρες της Δύσης, γιατί άρχισε να εγκαταλείπεται η μέχρι τότε υιοθετημένη πρακτική της «περιθωριοποίησης», και της κοινωνικής απομόνωσης του «μειονεκτικού» ατόμου που ήταν συναρτημένη με την αντίληψη ότι τούτο δεν μπορεί να είναι εκπαιδευτικά εξελίξιμο κι επομένως η θέση που του ανήκει δεν είναι άλλη από αυτή του ιδρυματικού ασύλου. Η απαρχή του αιώνα μας είναι συνδεδεμένη κυρίως, με δυο σημαντικές τομές στον χώρο αυτό, που αφορούν αφενός την επίσημη καθιέρωση (στην πράξη) της αρχής της υποχρεωτικής φοίτησης και αφετέρου τη διαμορφούμενη αντίληψη για το χαρακτηριστικό της εκπαιδευσιμότητας του ατόμου αυτού και ιδιαίτερα εκείνου με νοητική καθυστέρηση.