Αννα Μελά Παπαδοπούλου

Το παλιό λεωφορείο του στρατού, που εκτελούσε και καθήκοντα ασθενοφόρου, ξεκίνησε. Στον τόπο της μάχης, που έφθασαν αργά το σούρουπο, βρήκαν τραυματισμένους στρατιώτες σκορπισμένους τριγύρω. Αφού γέμισε το λεωφορείο ασφυκτικά και δεν έπαιρνε άλλον πια, ακούγεται η βροντερή φωνή της:
"Παιδιά είστε βέβαιοι πως δεν υπάρχει άλλος;"
"Όχι, Μάννα, μόνον ένας πεθαμένος εκεί επάνω, αν τραβήξης λιγάκι προς τα εκεί, θα δης τα πόδια του να κρεμούν από τον βράχο".
"Και που το ξέρετε πως είναι πεθαμένος, πήγατε κοντά του;"
"Είναι σίγουρα πεθαμένος Μάννα, δεν έχει κουνήσει ώρες τώρα".
Χωρίς άλλη κουβέντα η Αννα τρέχοντας μέσα στην βροχή και την λάσπη, σκαρφαλώνει στον βράχο για να βεβαιωθεί.
"Ζη, γιατρέ, ελάτε να τον μεταφέρουμε".
"Ναι, Μάννα, αλλά είμεθα αναγκασμένοι να τον αφήσουμε".
"Να τον αφήσουμε εδώ; Ποτέ".