Ιστορία της Οικουμενικής Κινήσεως - ΑΒ 47α

Οι όροι Οικουμενική Κίνησις, Οικουμενισμός, παράγονται από την ελληνικήν λέξιν Οικουμένη, ήτις και οφείλει την προέλευσίν της εις την λέξιν οίκος. Η τελευταία περιελάμβανε θετικά τινα στοιχεία, ως είναι η οικειότης, η τάξις, η ασφάλεια, ο αλληλοσεβασμός των μελών, η αλληλεγγύη τούτων και η δι' αυτής πρόοδος, άτινα πάντα έδιδον ανάλογον θετικόν περιεχόμενον εις το ουσιαστικόν Οικουμένη. Τούτο εχρησιμοποιείτο συνήθως εις τους ελληνιστικούς χρόνους, την Παλαιάν και την Καινήν Διαθήκην και εις τα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, και εσήμαινε το σύνολον των κατοικησίμων μερών του τότε κόσμου, την γεωγραφικήν έκτασιν και τους λαούς, τους συμπεριλαμβανομένους εντός των κόλπων της Ρωμαϊκής και μετέπειτα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, τα όρια, την έκτασιν και το περιεχόμενον ολοκλήρου της Χριστιανικής Εκκλησίας, είτε και μέρους αυτής. Και το επίθετον οικουμενικός, -ή, -όν, ενωρίς εισήχθη εις την εκκλησιαστικήν γλώσσαν. Συναντώμεν τας οικουμενικάς συνόδους, τα οικουμενικά σύμβολα, τους οικουμενικούς πατέρας, τον οικουμενικόν πατριάρχην.
Βλέπομεν λοιπόν ενταύθα να εξυπονοώνται αι έννοιαι της γεωγραφικής εκτάσεως, της ισότητος και ενότητος ολοκλήρου της ανθρωπότητος, της καθολικότητος και της εκκλησιαστικής ακριβείας.