Το κοτσύφι

Το πρωτάκουσα Φλεβάρη μήνα, ξημερώματα. Με ξύπνησε μια γλυκιά
υπόσχεση για την καινούργια μέρα. Σιγά σιγά μου χάρισε τα μυστικά
της ζωής του. Απλά μυστικά και μεγάλα, σπουδαία. Τυλιγμένα με
τ’ ωραίο κελάηδημα που στολίζει την άνοιξη της πόλης πιο πολύ
κι από λουλούδι. Κυλούν τα χρόνια. Και το κοτσύφι πάντα εκεί πίσω
από το παλιό ξύλινο παντζούρι. Αυτό λαλεί κι εγώ σωπαίνω.
Έτσι μιλάμε.
Ένα βιβλίο χωρίς λόγια που δημιουργήθηκε με αφορμή ένα κοτσύφι κι ένα
αγόρι. Η μικρή τους ιστορία, που εκτυλίσσεται μέσα στην πόλη της Αθήνας,
μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε γειτονιά, σε οποιονδήποτε τόπο.
Σαν ξεκινήσει η παρατήρηση και το ενδιαφέρον, έρχεται η επικοινωνία.
Εκεί γεννιέται και η αληθινή φιλία, που δεν είναι μόνο ανάμεσα σ’ ένα παιδί
κι ένα πουλί, αλλά κι ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση ολόκληρη.
Το παιδί παρατηρεί, ενδιαφέρεται, βοηθάει το κοτσύφι, σχεδόν μιλάνε.
Και το κοτσύφι, προσφέρει στο παιδί τα δικά του δώρα: την ομορφιά,
την καλοσύνη, την δημιουργικότητα, την ευαισθησία, το θάρρος.
Μια ιστορία που αναδεικνύει την πολύτιμη παρουσία της φύσης μέσα
στην πόλη, τους κύκλους της ζωής, την απλότητα των σπουδαίων πραγμάτων.