Ο χρυσός θρόνος

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Χρυσός Θρόνος”:

Ήφαιστος
(…) Η αγάπη του Ήφαιστου για τη φωτιά άρχισε κάπως έτσι: Μια νύχτα, βγαίνοντας απ’ τη θάλασσα στην ακτή, είδε κάτι θεόρατες φλόγες να ξεπηδούν απ’ τις κορφές των βουνών. Είχε πατήσει το πόδι του στο νησί της Λήµνου που στα πολύ παλιά χρόνια είχε πολλά ηφαίστεια. Ήταν νύχτα και ο Ήφαιστος µαγεύτηκε απ’ ό,τι έβλεπε. Προχώρησε κοντά στο πιο µεγάλο ηφαίστειο θαυµάζοντάς το σ’ όλη του την άγρια µεγαλοπρέπεια. Έβλεπε τις φλόγες να ανεβαίνουν στον ουρανό, την πυρωµένη λάβα να κατηφορίζει τις πλαγιές και τότε άρχισε να σκέφτεται. Σκεφτόταν αν θα µπορούσε µε τη βοήθεια της φωτιάς να φτιάχνει χρήσιµα κι ωραία πράγµατα από µέταλλο.
–?Θα προσπαθήσω, είπε αποφασιστικά. Αυτή η λιωµένη λάβα µού δείχνει τον τρόπο. Ίσως να είναι δύσκολο, αλλά θα πετύχω. Και µε όρεξη ρίχτηκε στη δουλειά.
Δοκίµασε έτσι, δοκίµασε αλλιώς, κουράστηκε, ίδρωσε, µα στο τέλος πέτυχε αυτό που ήθελε. Έφτιαξε στη Λήµνο ένα εργαστήρι και νάτος τώρα που σφυροκοπά ιδρωµένος το κοκκινισµένο στη φωτιά µέταλλο.
Πολλές ώρες δούλευε κάθε µέρα ο θεός. Στην αρχή κουραζόταν πολύ. Σιγά σιγά όµως έβλεπε πως άντεχε. Η δουλειά τον έκανε δυνατό. Απόχτησε φαρδιούς ώµους, µεγάλο και γερό στήθος, µπράτσα δυνατά και γερά σαν ατσαλένια. Κανένας, ούτε θεός ούτε γίγαντας, δεν είχε πιο δυνατά χέρια από τα χέρια του θεού της φωτιάς. Τα πόδια του όµως ήταν πάντα αδύναµα. Δύσκολα κρατούσαν το βαρύ και γερό κορµί του. Ενώ άλλοι θεοί είχαν φτερά στα πόδια τους, αυτός περπατούσε κουτσαίνοντας µε τη βοήθεια ενός ραβδιού. Δεν τον ένοιαζε όµως. Αυτός αγαπούσε τη δουλειά του. Γρήγορα έγινε τεχνίτης µοναδικός στον κόσµο που µε µαστοριά δούλευε το σίδερο, το χαλκό, το χρυσάφι ή τ’ ασήµι κι έφτιαχνε πραγµατικά έργα τέχνης.(…)