Έρωτας που κυλάει δε χορταριάζει

«… Κοίταξα προς τον ουρανό και ευχήθηκα: “Όπως κι αν λέγεσαι, Θεός, Διάβολος, Βούδας, Κούδας, Σύμπαν, στείλε μου κάτι… Κάτι νέο, κάτι φρέσκο, να χορτάσει τη νηστική ψυχή μου!”»


Η ρουτίνα της τη στενεύει σαν πολυφορεμένο ρούχο.


Πώς την ξεφορτώνεται; Οι αυταπάτες της κατέρρευσαν.


Πώς να εφεύρει ένα νέο εαυτό; Δεν αντέχει τις ανάσες του πάνω της. Πώς να αναμετρηθεί ξανά με τον έρωτα;


Η λαχανιασμένη διαδρομή μιας γυναίκας που θυμώνει, επαναστατεί, εκδικείται, ερωτεύεται και σπέρνει το χάος στην προσπάθειά της να ταρακουνήσει τη στάσιμη ζωή της.


«… Ξαφνικά βρίσκομαι πάνω του, με το τιμόνι να πιέζει την πλάτη μου, και με τα χέρια μου να ξεκουμπώνουν το πουκάμισό του, και τον φιλώ στο στήθος, που είναι άτριχο και τρυφερό, σαν κοριτσίστικο, και πολύ γουστάρω που φιλάω το δικό του στήθος και όχι το δικό σου…


» Και μου κάνεις έρωτα απαλά, για να μην ταραχτεί, να μη σπάσει το θείο αβγό. Και μετά μου κάνεις έρωτα όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο δυνατά, και λες:


“Αν ραγίσει από τον έρωτα, δεν αξίζει να γεννηθεί…”»