Σαν νερό στην επιφάνεια του κόσμου

Τραγουδάνε.

Τραγουδάνε λες και είναι η τελευταία φορά

λες κι είναι η τελευταία νύχτα

«Μ’ έκαψες που να καείς

σαν το κεράκι της αυγής».

Ο νεότερος θα ’ναι 70 χρονών οι άλλοι ανεβαίνουν ακόμα.

Τραγουδάνε στην κορυφή της χώρας

λες κι είναι η κορυφή του κόσμου

ενώ ο κόσμος αγνοεί ακόμα και την ύπαρξη του νησιού.

Τραγουδάνε τη ζωή τους σε μια νύχτα

τη μέρα τους στη θάλασσα, στην κουζίνα, στ’ αμπέλι,

το μόχθο τους που νύχτωσε κι έγινε μια φωνή βραχνή

από τα σπλάχνα της γης βγαλμένη.

Ρίχνουν κατόπι βήματα ανακατεμένα στο χορό

σαν να ’ναι τράπουλα της μοίρας.

Με μαντινάδες ζαλίζουνε το χάρο,

με το συρτό τον ξεγελούν.

Με γέλια, και λίγα δόντια που έμειναν γερά,

Ζωή δαγκώνουν και με κρασί την καταπίνουν.



Χώρα Σερίφου 2007





Στη νέα ποιητική συλλογή της Λίνας Στεφάνου που είναι δομημένη με αντιστικτική διάθεση και έχει χωριστεί σε τρεις ενότητες, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με διαχρονικά θέματα όπως είναι η φιλία, ο έρωτας, η μνήμη, ο χρόνος, η παρακμή, και ο θάνατος.



«Σύνολα και μη σύνολα, ομόρροπο και αντίρροπο, ήχοι σε όμοιο τόνο και σε αντίθετο τόνο, κι από τα πάντα ένα κι από το ένα τα πάντα». Η ρήση αυτή του Ηράκλειτου μοιάζει να διατρέχει σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο ολόκληρο το βιβλίο.