Αυτή είναι η Ελλάδα

Κριτική

«... Τι συνέβη ώστε χώρες που υστερούσαν περισσότερο από μας να προηγούνται σήμερα, και εμείς να είμεθα ουραγοί και χλεύη στην Ευρωπαϊκή Ένωση;[...]
Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου προσφέρει μιαν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Σ' αυτό το βιβλίο ο δημοσιογράφος-συγγραφέας παρουσιάζει με τρόπο σκληρό και θαρραλέο, όχι τι έκαναν οι άλλοι στην πιο κρίσιμη ίσως αυτή περίοδο της ιστορίας της χώρας μας, αλλά τι κάναμε, και τι δεν κάναμε εμείς. Η απάντηση που προκύπτει δίδεται με λέξεις σκληρές, και στοιχεία-ντοκουμέντα: ρημαδιό, λεηλασία, συμφορά, συντριβή των φιλέκδικων οικονομικών νόμων, σπατάλη εθνικών, κοινοτικών και δανεικών κεφαλαίων συνήθως ως θυσία στο βωμό του περιβόητου πολιτικού κόστους-οφέλους, αυτού του δείκτη πολιτικής ανωριμότητα.[...]


Με τον Δημήτρη Στεργίου κατά τη μακρόχρονη συνοδοιπορία μας στη δημοσιογραφία παρακολουθήσαμε, καταγράψαμε και σχολιάσαμε μεταξύ πολλών άλλων οικονομικών γεγονότων και τις κυριότερες και ίσως μεγαλύτερες κρατικές παρεμβάσεις στον οικονομικό χώρο μετά τη μεταπολίτευση, τις οποίες παρουσιάζει στο νέο βιβλίο του με τη μορφή αναλυτικού «χρονικού». Είναι αλήθεια ότι το κλίμα της εποχής, οι τότε τάσεις στην ελληνική και στη διεθνή οικονομία και η περιρρέουσα τότε νοοτροπία και οικονομική «φιλολογία» δεν βοηθούσαν πολλούς παρατηρητές και αναλυτές να επισημάνουν τις οδυνηρές επιδράσεις των «εγκλημάτων» αυτών, όπως τα χαρακτηρίζει ο συγγραφέας, στην ελληνική οικονομία μακροπρόθεσμα. Ωστόσο ο Δημήτρης Στεργίου με τα άρθρα του και τις πολυσέλιδες τότε έρευνές του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», στο «Βήμα» και στα «Νέα» προδιέγραφε με μαθηματική ακρίβεια τις επιπτώσεις αυτές, με την επισήμανση ότι οι οικονομικοί νόμοι είναι «φιλέκδικοι». Έτσι το νέο βιβλίο του Αυτή είναι η Ελλάδα, που βασίζεται στις έρευνες αυτές και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, αποκτά μεγαλύτερη σημασία, αφού ο συγγραφέας με το αναλυτικό «χρονικό» των «εγκλημάτων» αυτών δεν εμφανίζεται ως Επιμηθεύς, δηλαδή οι επισημάνσεις και οι διαπιστώσεις του δεν είναι υστερόχρονες. Βέβαια ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού αποτελεί δικαίωση των οικονομικών νόμων, οι οποίοι, όπως τονίζει, ποδοπατήθηκαν όλη αυτή την περίοδο.


Ο συγγραφέας δεν γράφει οικονομική ιστορία. Απλώς, με το αναλυτικό χρονικό της κρατικοποίησης του ομίλου Ανδρεάδη το 1975, της ίδρυσης του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων για τις προβληματικές εταιρείες το 1983, της εξαγοράς των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά το 1985, της ίδρυσης του Πετροχημικού Εργοστασίου το 1980, που δεν λειτούργησε ποτέ, της άλωσης της παιδείας από το 1977, της εξάρθρωσης της δημόσιας διοίκησης από το 1983, των χρεών προς τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας και της καταπάτησης της εκκλησιαστικής περιουσίας από το 1973 δίνει σημαντικό ενημερωτικό υλικό για τις εξελίξεις και τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας μετά τη μεταπολίτευση. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι τις οδυνηρές επιδράσεις των «εγκλημάτων» αυτών συνοδεύει με συγκεκριμένα «ντοκουμέντα συμφοράς», όπως τα χαρακτηρίζει, που σηματοδοτούν τους «έξι κρισιμότερους σταθμούς στην πορεία προς τη λεηλασία», όπως επισημαίνει, οι οποίοι οδήγησαν στη μη ένταξη της χώρας μας «με την πρώτη» στη ζώνη του ευρώ, στην εισοδηματική αποδυνάμωση των εργατοϋπαλλήλων με τις γνωστές «εξισώσεις» ή «αστειότητες» (0 + 0 = 14!) και την αφαίμαξη των φορολογουμένων. Οι σταθμοί αυτοί μετά τη μεταπολίτευση είναι: η «καμένη γη», το πρόγραμμα σταθεροποίησης το 1985, η βίαιη ανατροπή του τον Νοέμβριο 1987, το τραγικό εκλογικό έτος 1989, οι «μη κυβερνήσεις» Τζαννετάκη και Ζολώτα, η φοροεισπρακτική καταιγίδα του Αυγούστου 1992 και οι συνεχείς «επικαιροποιήσεις» των προγραμμάτων σύγκλισης.

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 4-02-2001