Κι ας μην ποτέ τα ονειρευτήκαμε

Υπάρχουν στιγμές από τη ζωή σου που θέλεις να τις ξεχάσεις, να τις διαγράψεις για πάντα από το μυαλό σου, γιατί πονάς, θλίβεσαι, ντρέπεσαι όταν τις θυμάσαι. Στιγμές που άλλαξαν τα θέλω σου, μαγάρισαν αγνά και όμορφα αισθήματα σου, καταπόντισαν όνειρα και ελπίδες σου, διέλυσαν προσδοκίες σου. Αυτά νοιώθει η Βιολέτα για αυτό και δεν εμπιστεύεται υποσχέσεις και όρκους αντρών, δεν αφήνεται να σαγηνευτεί από επιλογές της καρδιάς της. Η απιστία του πατέρα της, η σεξουαλική παρενόχληση της από εραστή της μητέρα της, η αποκάλυψη παιδοφιλίας του σάτυρου φίλου της, τη διαλύουν συναισθηματικά, την καταρρακώνουν ψυχικά, την καταστρέφουν σα γυναίκα. Καχύποπτη με όλους γύρω της, κλείνεται στον εαυτό της, απομακρύνεται από φίλους και συγγενείς, απομονώνεται σπίτι της. Σκεφτική, προβληματισμένη, χάνεται σε λαβύρινθους απαισιοδοξίας, και όταν καταφέρνει να ξεφύγει για λίγο από τους δαίμονες των αμφιβολιών και της δυσπιστίας της και με ελπίδα ποντάρει στον έρωτα και στην αγάπη, νικητές στο τέλος στέφονται ο τρόμος της προδοσίας και ο φόβος της απιστίας. Μέχρι την στιγμή που η ίδια η ζωή, με ένα δώρο ανεκτίμητης, ανυπολόγιστης, ανυπέρβλητης συναισθηματικής αξίας, θα της αποδείξει ότι όλα είναι πιθανά να νοιώσεις, να ζήσεις να σου συμβούν, και ας μην ποτέ το ονειρεύτηκες.