Και διηγώντας τα... να τρως

Αρχαίοι θεοί που κοιτάνε πάνω από τις μαρμίτες των θνητών, άγιοι που λιγουρεύονται πίτες και λουκουμάδες, ρεμπέτες και ασίκηδες που τραγουδούν τα πάθη του έρωτα ενώ ταυτόχρονα ορέγονται μεζεδάκια, ζητιάνοι και σουλτάνοι, βασιλιάδες και επαναστάτες, αλλά και οδηγοί μαγειρικής, παροιμίες και τελετουργίες, λαϊκά ποιήματα και λογίων μυθιστορήματα ξεπετάγονται από κατσαρόλες, τηγάνια και ταψιά και διηγούνται γοητευτικές ιστορίες παρασύροντάς μας σε μια πολύχρωμη γιορτή των αισθήσεων. Ένα ταψί, λόγου χάρη, περηφανεύεται πως κάποτε έψησε «δίνδιο παραγεμιστό», δηλαδή γεμιστή γαλοπούλα, ενώ ένα κουταλάκι του γλυκού θυμάται με συγκίνηση πως πήρε μέρος στο κέρασμα «υποβρυχίου» στο Πατριαρχείο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της πανδαισίας, πολλές από τις αφηγήσεις μού κίνησαν την περιέργεια, κι αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες έπεφτα κάθε φορά σε μια καινούργια ιστορία, και ο κύκλος δεν έκλεινε ποτέ.

Η αναζήτησή μου δεν ήταν ωστόσο φιλολογική αλλά ούτε και λαογραφική. Βιωματική περισσότερο και εκλεκτική, άντλησε έμπνευση από διαβάσματα και ακούσματα, εικόνες και συνειρμούς. Γράφοντας για τη γνωστή και άγνωστη ζωή, τις περιπέτειες και τις περιπλανήσεις αγαπημένων εδεσμάτων, είχα, κατά παράδοξο τρόπο, την αίσθηση πως πρόκειται για την αφήγηση της δικής μου, της δικής μας ζωής.