Ναύτης καβαλάρης

Όταν σαράντα χρόνων, έβαλε τέλος στη ζωή του, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς -διαβάζοντας τούτη 'δω τη βιογραφία του Τζακ Λόντον- ότι δεν υπήρχε τίποτ' άλλο για να ζήσει, για να νιώσει.
Στα δεκατρία του χρόνια τον είχαν μάθει κιόλας οι ντόκοι του λιμανιού σαν το μικρό θαλασσόλυκο του Κόλπου του Σαν Φραντσίσκο.
Πειρατής στα δεκαπέντε του, μαζί μ' όλο το κατακάθι του λιμανιού. Στα δεκαεφτά του πέρασε τη Χρυσή Πύλη κι ανοίχτηκε στον Ειρηνικό μαζί με τους σκληροτράχηλους ναυτικούς των φαλαινοθηρικών. Στα είκοσί του χρυσοθήρας στο Κλοντάικ με όλους του ριψοκίνδυνους της εποχής του... Και μετά σε θάλασσες που δεν είδαν ποτέ πριν καράβι κι άνθρωπο...
Λες και τα έργα του δεν είναι μυθιστορήματα, είναι η ίδια του η ζωή, κι απ' την άλλη, η ζωή του μοιάζει τόσο με θρύλο, με μυθιστόρημα...