0
Your Καλαθι
Ένα ανεξάρτητο κορίτσι
Περιγραφή
Με τρυφερότητα, χιούμορ και εντυπωσιακή οξυδέρκεια, το μυθιστόρημα Ένα Ανεξάρτητο Κορίτσι εξετάζει τα μυστικά που θέτουν σε κίνδυνο την αγάπη μιας μητέρας και της κόρης της. Η Έιμι Γκούντροου, μια ντροπαλή μαθήτρια του γυμνασίου σε μια επαρχιακή πόλη, ερωτεύεται τον καθηγητή της των Μαθηματικών και μαζί διασχίζουν τη γραμμή ανάμεσα στη φαντασία και τη συνταρακτική πραγματικότητα. Όταν αποκαλύπτονται, αυτό το συναισθηματικό και σαρκικό παράπτωμα προκαλεί τη δυσαρέσκεια της Ίζαμπελ, της μητέρας της Έιμι, και εντείνει την ντροπή που η ίδια αισθάνεται για το παρελθόν της. Έξαλλη, επιτίθεται στην κόρη της και στη συνέχεια αποσύρεται σε μια εξωφρενική σιωπή. Με τον ίδιο τρόπο αποτραβιέται και η Έιμι και, παρόλο που μητέρα και κόρη τρώνε, κοιμούνται και εργάζονται δίπλα δίπλα, μια τεράστια και φαινομενικά αγεφύρωτη απόσταση υπάρχει μεταξύ τους.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Ο φιλονεϊσμός των ελλήνων εκδοτών, κυρίως όσον αφορά τα βιβλία πεζογραφίας, έχει αρχίσει να επεκτείνεται και πέραν των ελληνικών συνόρων. Ετσι είναι πλέον σπάνιο να εκδοθεί βιβλίο νέου συγγραφέα ή καλύτερα νέας συγγραφέως στις Ηνωμένες Πολιτείες, να απασχολήσει θετικά τον εκεί Τύπο και να μη μεταφραστεί στα ελληνικά, ορισμένες φορές σε χρόνο-ρεκόρ. Βεβαίως μιλάμε πάντοτε για την εύκολη γραφή, την απλή ιστορία, τα βατά θέματα. Λ.χ., το αριστούργημα του Γουίλιαμ Γκας Το τούνελ μπορεί να προκάλεσε ένα μικρό σοκ στις ΗΠΑ, το Βιβλίο των αναμνήσεων του Πέτερ Νάδας να θεωρήθηκε η Αισθηματική αγωγή της Κεντρικής Ευρώπης και Ο θάνατος του Βιργιλίου του Χέρμαν Μπροχ ένα από τα κορυφαία μεταπολεμικά μυθιστορήματα, τα βιβλία όμως αυτά δύσκολα θα βρουν τον δρόμο τους αν εκδοθούν σε μια αγορά που ζητεί εύπεπτα αναγνώσματα.
Στα εύπεπτα αναγνώσματα ανήκει και το πρώτο μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Στράουτ που κυκλοφόρησε πέρυσι στις ΗΠΑ και εν ριπή οφθαλμού πέρασε τον Ατλαντικό για να κατακτήσει, λόγω θέματος φαντάζομαι, και το εδώ γυναικείο κοινό. Ο τίτλος της αμερικανικής έκδοσης είναι Εϊμι και Ιζαμπελ αλλά εδώ έχει αλλάξει, επί το εμπορικότερον, σε Ενα ανεξάρτητο κορίτσι.
Η υπόθεση του μυθιστορήματος είναι στημένη ώστε να «χτυπήσει» το λεγόμενο target group των αναγνωστριών γύρω στα 40. Μια εργαζόμενη μητέρα μεγαλώνει μόνη της τη μοναχοκόρη της. Το κορίτσι βρίσκεται στην εφηβεία, η μητέρα είναι ερωτευμένη με το αφεντικό της αλλά το κρατάει κρυφό, αφού δεν εξομολογείται ούτε τα μυστικά της ούτε τις σκέψεις της στην κόρη της, και γενικά έχουν μεταξύ τους πρόβλημα επικοινωνίας. Η κόρη ερωτεύεται τον καθηγητή της των μαθηματικών δεν είναι φροϋδικό; και ο καθηγητής, άνθρωπος είναι, τι να κάνει, ενδίδει. Το γεγονός δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη σχέση της Ιζαμπελ (μητέρας) με την Εϊμι (κόρη). Στα μυθιστορήματα, όμως, όπως άλλωστε και στη ζωή, οι ισορροπίες κρατιούνται από τα πολύ λεπτά νήματα της καθημερινότητας, αρκεί βεβαίως οι δόσεις να μην υπερβαίνουν κάποια όρια.
Η συγγραφέας χρησιμοποιεί το θέμα των οικογενειακών σχέσεων με αρκετή δεξιοτεχνία και διακριτικότητα, χωρίς ωστόσο να αποφεύγει τα στερεότυπα. Η αφήγηση είναι γρήγορη, ως είθισται στα «επιτυχημένα» βιβλία, και οι λεπτομέρειες αφθονούν, σε βαθμό καταχρήσεως πολλές φορές. Τα πράγματα παρουσιάζονται πολύ πιο βελτιωμένα όταν η Στράουτ προβαίνει σε περιγραφές τοπίων, δρόμων και σπιτιών και στο μυθιστόρημα υπάρχει αρκετό τοπικό χρώμα. Αυτό που λείπει από το μυθιστόρημα είναι το άλλο, εκείνο που κάνει ένα βιβλίο να υπερβαίνει το επίπεδο του καλογραμμένου κειμένου και να αποκτά τη δική του ταυτότητα.
Η Στράουτ κλείνει πού και πού πονηρά το μάτι στις αναγνώστριές της προβαίνοντας σε πολύ μικρά σχόλια, αλλά τούτη η πεποιημένη οικειότητα δεν αρκεί για να σώσει το βιβλίο της από τη μετριότητα. Το διαβάζεις εύκολα και «ευχάριστα», το κλείνεις και την επομένη το έχεις ξεχάσει.
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ
ΤΟ ΒΗΜΑ, 31-10-1999
ΚΡΙΤΙΚΗ
Ο φιλονεϊσμός των ελλήνων εκδοτών, κυρίως όσον αφορά τα βιβλία πεζογραφίας, έχει αρχίσει να επεκτείνεται και πέραν των ελληνικών συνόρων. Ετσι είναι πλέον σπάνιο να εκδοθεί βιβλίο νέου συγγραφέα ή καλύτερα νέας συγγραφέως στις Ηνωμένες Πολιτείες, να απασχολήσει θετικά τον εκεί Τύπο και να μη μεταφραστεί στα ελληνικά, ορισμένες φορές σε χρόνο-ρεκόρ. Βεβαίως μιλάμε πάντοτε για την εύκολη γραφή, την απλή ιστορία, τα βατά θέματα. Λ.χ., το αριστούργημα του Γουίλιαμ Γκας Το τούνελ μπορεί να προκάλεσε ένα μικρό σοκ στις ΗΠΑ, το Βιβλίο των αναμνήσεων του Πέτερ Νάδας να θεωρήθηκε η Αισθηματική αγωγή της Κεντρικής Ευρώπης και Ο θάνατος του Βιργιλίου του Χέρμαν Μπροχ ένα από τα κορυφαία μεταπολεμικά μυθιστορήματα, τα βιβλία όμως αυτά δύσκολα θα βρουν τον δρόμο τους αν εκδοθούν σε μια αγορά που ζητεί εύπεπτα αναγνώσματα.
Στα εύπεπτα αναγνώσματα ανήκει και το πρώτο μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Στράουτ που κυκλοφόρησε πέρυσι στις ΗΠΑ και εν ριπή οφθαλμού πέρασε τον Ατλαντικό για να κατακτήσει, λόγω θέματος φαντάζομαι, και το εδώ γυναικείο κοινό. Ο τίτλος της αμερικανικής έκδοσης είναι Εϊμι και Ιζαμπελ αλλά εδώ έχει αλλάξει, επί το εμπορικότερον, σε Ενα ανεξάρτητο κορίτσι.
Η υπόθεση του μυθιστορήματος είναι στημένη ώστε να «χτυπήσει» το λεγόμενο target group των αναγνωστριών γύρω στα 40. Μια εργαζόμενη μητέρα μεγαλώνει μόνη της τη μοναχοκόρη της. Το κορίτσι βρίσκεται στην εφηβεία, η μητέρα είναι ερωτευμένη με το αφεντικό της αλλά το κρατάει κρυφό, αφού δεν εξομολογείται ούτε τα μυστικά της ούτε τις σκέψεις της στην κόρη της, και γενικά έχουν μεταξύ τους πρόβλημα επικοινωνίας. Η κόρη ερωτεύεται τον καθηγητή της των μαθηματικών δεν είναι φροϋδικό; και ο καθηγητής, άνθρωπος είναι, τι να κάνει, ενδίδει. Το γεγονός δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη σχέση της Ιζαμπελ (μητέρας) με την Εϊμι (κόρη). Στα μυθιστορήματα, όμως, όπως άλλωστε και στη ζωή, οι ισορροπίες κρατιούνται από τα πολύ λεπτά νήματα της καθημερινότητας, αρκεί βεβαίως οι δόσεις να μην υπερβαίνουν κάποια όρια.
Η συγγραφέας χρησιμοποιεί το θέμα των οικογενειακών σχέσεων με αρκετή δεξιοτεχνία και διακριτικότητα, χωρίς ωστόσο να αποφεύγει τα στερεότυπα. Η αφήγηση είναι γρήγορη, ως είθισται στα «επιτυχημένα» βιβλία, και οι λεπτομέρειες αφθονούν, σε βαθμό καταχρήσεως πολλές φορές. Τα πράγματα παρουσιάζονται πολύ πιο βελτιωμένα όταν η Στράουτ προβαίνει σε περιγραφές τοπίων, δρόμων και σπιτιών και στο μυθιστόρημα υπάρχει αρκετό τοπικό χρώμα. Αυτό που λείπει από το μυθιστόρημα είναι το άλλο, εκείνο που κάνει ένα βιβλίο να υπερβαίνει το επίπεδο του καλογραμμένου κειμένου και να αποκτά τη δική του ταυτότητα.
Η Στράουτ κλείνει πού και πού πονηρά το μάτι στις αναγνώστριές της προβαίνοντας σε πολύ μικρά σχόλια, αλλά τούτη η πεποιημένη οικειότητα δεν αρκεί για να σώσει το βιβλίο της από τη μετριότητα. Το διαβάζεις εύκολα και «ευχάριστα», το κλείνεις και την επομένη το έχεις ξεχάσει.
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ
ΤΟ ΒΗΜΑ, 31-10-1999
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
