Πολιτική (οί) για γέλια

Διαβάζοντας τα κείμενα του συναδέλφου και φίλου Μιχάλη Στρατάκη έχει κανείς έντονη την αίσθηση της ανατροπής. Προτιμώ τη λέξη ανατροπή αντί της υπέρβασης, για να μην παρεξηγηθώ.

Τα κείμενα του Μιχάλη Στρατάκη είναι ανατρεπτικά γιατί υπονομεύουν την παραδοσιακή σοβαροφάνεια της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Αντιμετωπίζουν με ένα χιούμορ, πολλές φορές λυτρωτικό, τις παθολογίες της πολιτικής μας ζωής καταδεικνύοντας ότι τα όρια ανάμεσα στο σοβαρό και το αστείο είναι ιδιαίτερα ασαφή.


Αυτονόητο είναι ότι αυτή η προσέγγιση κάθε άλλο ευχάριστα γίνεται αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών. Το ασφαλές καταφύγιο της πρόζας και του λόγου που πολλές φορές είναι κενός περιεχομένου καταρρέει ως χάρτινος πύργος με μια απλή χιουμοριστική επισήμανση. Είναι αυτό που λέει ο Βάτσλαβ Χάβελ ότι "ο πολιτικός που παίρνει υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό του κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να γελοιοποιηθεί".


Με την έννοια αυτή είναι ιδιαίτερα θετικό ότι τρεις πολιτικοί, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Στέλιος Παπαθεμελής και ο Λεωνίδας Κύρκος, προλογίζουν αυτό το ανατρεπτικό βιβλίο. Τρεις πολιτικοί που επανειλημμένα έχουν βρεθεί στο στόχαστρο του Μιχάλη Στρατάκη θεωρούν όχι μόνο ως αναγκαία αλλά και απαραίτητη τη χιουμοριστική αντιμετώπιση των λόγων και των πράξεών τους. Τους αξίζουν συγχαρητήρια γι' αυτό το θάρρος τους και βιάζομαι να τελειώσω αυτή την πρόταση πριν μετανοιώσω για το ότι μίλησα θετικά έστω και για κάποιους από τους πρωταγωνιστές της πολιτιής μας ζωής που βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές τέλμα. Το αδίκημά μου ας θεωρηθεί στιγμιαίο και όχι διαρκές.



Πέτρος Παπασαραντόπουλος