Δεν θα ξαναρωτήσω τον μπαμπά

"...Τα βράδια που φοβάται, νιώθει πώς βγάζει κάτι λεπτές ρίζες στις πατούσες και φύλλα στα νύχια των χεριών. Τίποτα δεν είναι αλήθεια, αλλά τη βοηθάει να αναμετριέται με την απόσταση από τη γη ως τον ουρανό. Την κάνει να ονειρεύεται ότι κολυμπάει στο όνομα της, πως το κεφάλι της έχει καμινάδες και μικρούς στρογγυλούς φεγγίτες και ότι τις νύχτες γλιστράει σε πλεούμενα που οδηγούν πανύψηλοι βάτραχοι. Όμως παραμένει το παιδί που το μόνο του παιχνίδι είναι οι λέξεις και έμαθε από νωρίς την τέχνη της επινόησης για να αντέχει τις νύχτες..."

Ένα βιβλίο που συνδέει τη ζωή με τον θάνατο και ανατρέπει την παιδική ηλικία έτσι όπως την ξέρουμε. Η φαντασία οδηγεί στο απροσδόκητο διαπερνώντας τα όρια των αισθήσεων και του νου. Με αφετηρία το ελάχιστο και τη μεγέθυνση του ως την παραμόρφωση, ο κόσμος του αποτελείται από επινοήσεις υπαρκτών και μη υπαρκτών όντων, καλώντας τους αναγνώστες να κρυφοκοιτάξουν πίσω από τις παραβατικές σελίδες που ενδύονται την αθωότητα.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου