Αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή

«Παρατήρησε τα συναισθήματά σου: κρούουν συνήθως τον κώδωνα του κινδύνου. Μην τα αγνοείς. Αυτά είναι η πυξίδα στο ταξίδι σου. Έχε εμπιστοσύνη στο μυαλό σου για να λύσεις τα πρακτικά θέματα, μην το εξουσιοδοτήσεις όμως να δρα για σένα. Είναι υπηρέτης και όχι αφεντικό. Το αφεντικό είναι βαθιά μέσα σου, εκεί, στην καρδιά σου μέσα. Άνοιξε την πόρτα να μπει άπλετο φως και μην φοβάσαι? δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Θυμάσαι; Στην μέση της σαβάνας ποιος νοιάζεται για την κοινωνική σου υπόσταση;»
Σαν χείμαρρος πηγάζανε οι σκέψεις από μέσα του. Εκείνη την στιγμή ήσαν όλα πολύ ξεκάθαρα και κατανοητά. Άνοιξε ένα μικρό σημειωματάριο που κουβαλούσε στο σακίδιό του και κατέγραψε μερικές από τις σκέψεις. Θα μπορούσε να ανατρέξει εκεί, στο μέλλον, σκέφτηκε. Δεν ήθελε να ξεχάσει την διαύγεια που είχε εκείνη τη στιγμή…


Ένα εγκώμιο στις ανθρώπινες σχέσεις, στα συναισθήματα, στον έρωτα, στην πίστη. Μια ιστορία που ενώνει και χωρίζει τρεις γυναίκες και ξετυλίγεται μεταξύ Αθήνας, Μασσαλίας και Ηρακλείου. Ο Νικόλας, ένας νέος χαρισματικός άνδρας, παρασύρει –όπως τον χείμαρρο- στο πέρασμά του την Μελίνα, την Χριστίνα και την Φαμπιέν. Τι αφήνει πίσω του, ποιος είναι άραγε ο μίτος της αυτογνωσίας, της ισορροπίας, της ευτυχίας;