Τίποτα πιό αληθινό από το ψέμα

...Ο Νικολάκης, πεθαμένος πριν από πολλά χρόνια, καθόταν σε μια γωνιά χάμω κι έκλαιγε με λυγμούς.
-Γιατί κλαις;... του κάνω.
-Είναι να μην κλαίω ύστερα απ' όλα αυτά που έγιναν και σκοτώθηκα;... Μ' απαντά ανάμεσα στους λυγμούς του.
-Μα εσύ έχεις πεθάνει εδώ και τόσα χρόνια. Είναι δυνατόν να κάθεσαι τώρα και να κλαις;
-Όλα αυτά που κάνατε τότε εσείς στο Ίδρυμα, κάποιος έπρεπε να τα πληρώσει. Για αυτό κι εγώ σκοτώθηκα, για να πληρωθούν οι δικές σας πουστιές. Έτσι γίνεται πάντα. Κάποιος αθώος, αναλαμβάνει να πληρώσει τις αμαρτίες των άλλων. Ο πιο δυνατός.
Και ξαφνικά ο Νικολάκης, σηκώθηκε όρθιος και κλαίγοντας άρχισε να χορεύει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, χτυπώντας παλαμάκια.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου