Οι σκεπτικοί

Αν οι σημερινοί φιλόσοφοι αντιμετωπίζουν την αδιαφορία -δηλαδή την αντι-φιλοσοφική στάση- των πολλών, οι αρχαίοι φιλόσοφοι είχαν να αντιμετωπίσουν κάτι ακόμη πιο ανυπόφορο: τους Σκεπτικούς.
Εκτός κι αν ήταν Σκεπτικοί οι ίδιοι.
Σήμερα, η Πρόκληση των αρχαίων Σκεπτικών συναντά το πρωτοφανές ενδιαφέρον των ερευνητών και των μελετητών της διεθνούς φιλοσοφικής/πανεπιστημιακής κοινότητας, και έχει πυροδοτήσει έναν διάλογο που -ιδιαίτερα από το 1980 και μετά- απόκτησε ένταση και πυκνότητα, έναν γόνιμο διάλογο βασισμένο στα αρχαία κείμενα-πηγές και στις σύγχρονες κριτικές ερμηνείες τους.
[...]
Στην παρούσα έκδοση υπάρχουν συγκεντρωμένα τα απαραίτητα εργαλεία της έρευνας για τον αναγνώστη που για πρώτη φορά καταπιάνεται με τους αρχαίους Σκεπτικούς: τα αρχαία κείμενα-πηγές της Σκεπτικής κατεύθυνσης (πολλά εκδίδονται για πρώτη φορά στα νέα ελληνικά), μία εκτενής Εισαγωγή στον κλασικό Σκεπτικισμό, ερμηνευτικά σχόλια, πραγματολογικές σημειώσεις και γλωσσάρια φιλοσοφικών όρων και ονομάτων.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Αρκεσίλαος, Καρνεάδης, Πύρρων, Τίμων, Κλειτόμαχος... Τι άνθρωποι και αυτοί! Τους συναντούμε καθημερινά στις ταμπέλες των δρόμων - στο Κολωνάκι, στην περιοχή του αρχαίου γυμνασίου του Κυνοσάργους, στο Παγκράτι, στα Ανω Πετράλωνα, στο Στάδιο - και ούτε περνάει από τον νου μας τι φίρμα ήταν ο καθένας στην εποχή του. Και όμως ήταν μαχητικοί, πνευματώδεις και ετοιμόλογοι, ειδικά όταν επρόκειτο να τα βάλουν με αντίπαλες απόψεις. «Οχι», «Αμφιβάλλω», «Πώς το ξέρεις;», «Δεν σε πιστεύω», «Απόδειξέ το» ήταν η πρώτη τους αντίδραση σε κάθε θεωρία. Χιμούσαν ενάντια στους φιλοσόφους και δεν δίσταζαν να τους αντικρούσουν. Με τις ερωταποκρίσεις τους ανασκεύαζαν κάθε βεβαιότητα και μάζευαν πλήθη κόσμου γύρω τους.

Τύποι σαν τους σκεπτικιστές εμφανίζονται σε περιόδους μεγάλων ανακατατάξεων και διάλυσης, μας πληροφορεί ο πανεπιστημιακός Suber στην εισαγωγή. Είναι ενδεικτικό ότι η φιλοσοφία τους ανασύρθηκε εκ της τέφρας τον 16ο αιώνα, σε περίοδο «διανοητικής αναρχίας», όταν ο Λούθηρος εντόπισε σε αυτούς το οπλοστάσιο που χρειαζόταν για να αμφισβητήσει την παπική αυθεντία. Το ίδιο οπλοστάσιο χρησίμευσε ακολούθως και στους αντιπάλους του Λουθήρου και σε πολλούς ακόμη έκτοτε. Ποιος μπορεί να έχει το αλάθητο; H δυσπιστία και εντέλει η αδιαφορία για τις παραδοσιακές πεποιθήσεις ονομάζεται ακόμη σήμερα σκεπτικισμός. H λέξη ωστόσο έχει και αρνητική σημασία, καθώς παραπέμπει σε μια σχετική αδράνεια. Ας γνωρίσουμε όμως ορισμένους γνήσιους Σκεπτικούς από κοντά, μήπως καταλάβουμε γιατί έχουν πυροδοτήσει τόσες συζητήσεις στην εποχή τους όσο και μετά από αυτήν.



Οι αστέρες της σχολής



Ιδρυτής της σχολής θεωρήθηκε από τους μεταγενέστερους ο Πύρρων ο Ηλείος, ο οποίος εκτιμάται ότι γεννήθηκε κάπου 100 χρόνια μετά τη γέννηση του Σωκράτη, όταν ο Πλάτων ήταν 60 ετών και ο Αριστοτέλης περίπου 20. Εζησε όμως και τον κατακερματισμό της φιλοσοφίας, που είχε ως αποτέλεσμα πολλές αντιμαχόμενες σχολές. Το καθοριστικό σημείο στη ζωή του φαίνεται πως ήταν η συμμετοχή του στην εκστρατεία του Αλέξανδρου και έφτασε ως την Ινδία, από όπου αποκόμισε καθοριστικές εντυπώσεις για να διαμορφώσει την κοσμοθεωρία του. Δεν είναι τυχαίο ότι στη μετά τον Αλέξανδρο εποχή το ζητούμενο των ελληνιστικών σχολών ήταν η ψυχική αταραξία - ένα είδος νιρβάνας, όπως θα λέγαμε σήμερα. Αυτή τη γαλήνη της ψυχής, την οποία πρέσβευαν και οι Στωικοί και οι Επικούρειοι, με ατέλειωτες όμως διαμάχες μεταξύ τους, ο Πύρρων την αναζήτησε στην «εν γνώσει άγνοια», η οποία δεν είναι ίδια με την άγνοια του παιδιού ή του σκύλου, αλλά είναι «το αντίθετο της απερίσκεπτης προκατάληψης, το θεμέλιο κάθε γνήσιας έρευνας».

Οι διδασκαλίες του Πύρρωνα διείσδυσαν στην Ακαδημία, που είχε στο μεταξύ ορφανέψει, και νέοι εκπρόσωποι επανέφεραν τη σχολή στις ρίζες της, στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα των πρώιμων διαλόγων, στο «έν οίδα ότι ουδέν οίδα». Ο ακαδημαϊκός σκεπτικισμός ξεκίνησε με τον Αρκεσίλαο και κορυφώθηκε με τον Καρνεάδη. Βασική τους αποστολή ήταν να συζητούν κριτικά τις απόψεις των άλλων. Σύντομα σχηματίστηκαν παρακλάδια της σχολής (η πρώτη Ακαδημία, η δεύτερη κτλ.) με επιγόνους, μαθητές και οπαδούς. Οι ίδιοι δεν έγραψαν κάποιο βιβλίο, όπως δεν είχε γράψει και ο Σωκράτης. Ευτυχώς ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους της σχολής, ο διαπρεπής έλληνας γιατρός και φιλόσοφος του 2ου αιώνα μ.X. Σέξτος Εμπειρικός, έγραψε δέκα βιβλία περί του σκεπτικισμού και των εκφραστών του. Τους συναντούμε στην παρούσα έκδοση που περιλαμβάνει ευρεία γκάμα αποσπασμάτων - από τον Διογένη Λαέρτιο, τον Γαληνό, τον Κικέρωνα, τον Σέξτο Εμπειρικό και άλλους - με τα πρωτότυπα κείμενα και τη μετάφρασή τους αντικριστά.



Στον εαυτό του



Μια γεύση από αφηγήσεις συγκαιρινών: «Ο Πύρρων βρισκόταν πάντα στην ίδια ψυχική κατάσταση· τόσο που ακόμα κι αν τον παρατούσε ποτέ κανείς στη μέση της ομιλίας του, εκείνος θα ολοκλήρωνε αυτό που είχε να πει μιλώντας στον εαυτό του. (...) Οι συμπατριώτες του τον εκτιμούσαν τόσο που τον έκαναν αρχιερέα· και χάρη σ' αυτόν αποφάσισαν να απαλλάξουν από τη φορολογία όλους τους φιλοσόφους». Ο Αρκεσίλαος «ήταν πιο πειστικός από οποιονδήποτε άλλον, πράγμα που τραβούσε πολλούς μαθητές στη σχολή, παρ' όλο που συγχρόνως ήταν απότομος και τους επέπληττε. Αλλά το ευχαριστιόντουσαν, γιατί ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος και τους γέμιζε προσδοκίες. (...) Ο Αντίγονος λέει πως του Τίμωνα του άρεσε το πιοτό και πως όταν δεν καταγινόταν με τη φιλοσοφία έγραφε ποιήματα, έπη, τραγωδίες, σατυρικά και κωμικά δράματα (...)». Ο Πραΰλους ο Τρωαδίτης, μαθητής του Διοσκουρίδη του Κύπριου, υπερέβαλε σε σωκρατικό πνεύμα όταν «έδειξε τόση καρτερικότητα υπομένοντας την άδικη τιμωρία του για προδοσία που δεν είχε κάνει, απαξιώντας να πει έστω και ένα λόγο στους συμπολίτες του».

Ο Καρνεάδης είχε μαλλιά μακριά και νύχια άκοπα. «Τόσο δυνατός φιλόσοφος ήταν, που ακόμα και οι ρήτορες έδιωχναν του μαθητές τους και πήγαιναν να τον ακούσουν...». Ηταν μάλιστα ένας από τους τρεις φιλοσόφους που είχαν σταλεί από την Αθήνα με διπλωματική αποστολή στη Ρώμη το 156 π.X. Τον είδαν οι Ρωμαίοι, που εκείνον τον καιρό μαϊμούδιζαν τους ελληνικούς τρόπους, και έτρεξαν να τον ακούσουν σε σειρά διαλέξεων. Ο Καρνεάδης κατάφερε τη μια ημέρα να υμνήσει στον υπέρτατο βαθμό τη δικαιοσύνη και την επομένη να την κλονίσει με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής! Ο Κάτων ο Πρεσβύτερος κλονίστηκε και πήγε κατευθείαν στη Σύγκλητο: «Εμέμφθη τους άρχοντες ότι η πρεσβεία χρονοτριβεί άπρακτη στην πόλη, χωρίς να δείχνει καμία βιασύνη, ενώ οι άνδρες που την απαρτίζουν, ευφυείς καθώς είναι, μπορούν εύκολα να πείσουν γι' αυτά που θέλουν» - απολαμβάνει το περιστατικό ο Μπέρτραντ Ράσελ στην Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας. Επείγον αίτημα του Κάτωνα: Να επιστρέψουν οι έλληνες πρέσβεις στην πατρίδα τους! Να φύγουν! Θα πρέπει να θυμόμαστε, όπως υπογραμμίζει με τη σειρά του και ο Suber, ότι «η κριτική αμφισβήτηση είναι μια δύναμη στην ιστορία εξίσου ισχυρή με τη στρατιωτική δράση».



MAIPH ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 21-03-2004