Βλαχάκης, Γιώργος

Γεννήθηκα το Δεκέμβρη του 1955στο Ηράκλειο, στην Κρήτη, από τον Λευτέρη και τη Σοφία. Κόρη περιμένανε. Μέχρι τα οχτώ μου φορούσα μάλλινες φανέλες Ήμουνα αρρωστιάρης. Ο πατέρας μου στο καφενείο και στο κυνήγι έπαιρνε μαζί του τον αδελφό μου , τον Αλέξη. Μια φορά που με πήρε μου έφυγε ο λαγός μέσα από τα χέρια. Τον σκοτωμένο έκανε. Μεγάλωνα , έβγαλα το Δημοτικό, το Γυμνάσιο, την Παιδαγωγική Ακαδημία της πόλης μου. Ερωτεύτηκα, Αγάπησα και Ζω με τη Λουλίνα μου. Προσπαθούσα τριάντα τέσσερα χρόνια να γίνω καλός δάσκαλος στα παιδιά του Δημοτικού σ΄ όποιο σχολειό με στέλνανε. Τώρα είμαι συνταξιούχος . Μα αλήθεια είναι πως είμαι ότι ανάθρεψα μόνος μου, ότι μου δόθηκε ως εμπειρία ή πάθος ή λέξεις, ότι ξέχασα, ότι με κάνει να ντρέπομαι, ότι στόλισα με χαμόγελα, ότι λαχτάρησα, ότι πίστεψα, ότι με θύμωσε ή με εξόργισε, ότι έχω πει, ότι ονειρεύτηκα, ότι μου δίδαξαν, ότι με ανάγκασαν, ότι πέταξα, ότι μουρμούρισα, ότι χάιδεψα, ότι με χάιδεψε, ότι αγάπησα, ότι μούρθε και το έκανα,ότι με έκανε να μεθύσω, ή να τραγουδήσω, ότι με στάλαξε με τα δάκρυά του, ότι φοβάμαι ή φοβήθηκα, ότι δεν έχω ακόμα πει, ότι περπάτησα, ότι αγκάλιασα, ότι με αγκάλιασε, ότι διάβασα, ότι βαρέθηκα, ότι νοσταλγώ ή νοστάλγησα, ότι χρησιμοποίησα, ότι αρνήθηκα, ότι δεν επιθύμησα, ότι άφησα, ότι δεν ακολούθησα, ότι με έκανε να σιωπήσω, ότι μετάνιωσα, ότι προσευχήθηκα, ότι με άφησε άυπνο, ότι με έκανε να χαθώ, ότι έχασα, ότι θυμάμαι, ότι μου επέβαλε να ψευδολογήσω, ότι .... Είμαστε όλοι οι άλλοι πουπέρασαν με κάποιο τρόπο δίπλα μας ή μέσα μας. Να η αιτία που αγαπώ τους ανθρώπους. Να η αιτία που αγωνιώ για τα παιδιά. Να η αιτία που δεν φοβάμαι τον θάνατο.