Garcia, Kami

“Παρόλο που μεγάλωσα λίγο έξω από την Ουάσινγκτον, πάντα ένιωθα πως το ένα μου πόδι ήταν στο Νότο. Όταν έκλεισα τα δεκατρία, μετακομίσαμε στο σπίτι της γιαγιάς και της προγιαγιάς μου, και έτσι είχαμε τέσσερις γενιές γυναικών που ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη –οι δύο γέννημα-θρέμα της Βόρειας Καρολίνας. Μεγάλωσα πίνοντας γλυκό τσάι, τρώγοντας λαχανικά μαγειρεμένα με λίγο λίπος από μπέικον, και μπισκότα φτιαγμένα από το τίποτα. Θέλω να πω, δεν ξέρουν οι γιαγιάδες όλων να γδέρνουν κοτόπουλα, να πλέκουν δαντέλα και να ράβουν φορέματα χωρίς πατρόν;
Δεν έμοιαζα και πολύ σε καμία από τις δυο. Φορούσα πολλά μαύρα, πολλά δαχτυλίδια και περνούσα πολλές ώρες γράφοντας στα ημερολόγιά μου. Μέχρι να αποφοιτήσω από το Λύκειο, μπορεί και να είχα γεμίσει καμιά εκατοστή τέτοια, και να είχα εξασφαλίσει για τους φίλους μου αρκετά ραντεβού χάρη στα ποιήματά μου. Αυτή ήταν η αρχή της συγγραφής για μένα.
Έχω Μάστερ στην εκπαίδευση και δίδασκα στην Ουάσινγκτον μέχρι που μετακόμισα στο Λος Άντζελες πριν από δέκα περίπου χρόνια. Εκτός από το να γράφω νεανική λογοτεχνία, είμαι Ειδικός Ανάγνωσης και εξακολουθώ να διδάσκω και να επιβλέπω αναγνωστικές ομάδες παιδιών και εφήβων. Από τους μαθητές μουέχω μάθει πολύ περισσότερα από όσα έμαθα ποτέ στο σχολείο. Εξακολουθώ να ζω στο Λος Άντζελες με το σύζυγό μου και την κόρη μου. Είμαι πολύ προληπτική και έχω πολλά φυλαχτά. Λατρεύω τις ταινίες καταστροφής και θα μπορούσα άνετα να ζήσω με πίτσα και Diet Coke”.