Μαρκούζε, Χέρμπερτ

Ο Herbert Marcuse (1898-1979) υπήρξε από τους κορυφαίους στοχαστές του 20ού αιώνα. Μετά τις σπουδές του κοντά στον Χούσερλ και τον Χάιντεγκερ, συνδέθηκε με το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας της Φρανκφούρτης, ήδη πριν από τη μετεγκατάστασή του στις ΗΠΑτο 1934, και πρωτοστάτησε στη διαμόρφωση της Κριτικής Θεωρίας. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε ως αναλυτής στο Γραφείο Στρατιωτικών Μελετών (OSS) των ΗΠΑ. Αργότερα έγινε καθηγητής και δίδαξε σε πολλά αμερικανικά πανεπιστήμια. Η σκέψη του ενέπνευσε ριζοσπάστες διανοούμενους και πολιτικούς ακτιβιστές στις δεκαετίες του 1960 και ’70, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «πατέρας της Νέας Αριστεράς». Κυριότερα έργα του: Η οντολογία του Χέγκελ και η θεωρία της ιστορικότητας (1932), Λόγοςκαι επανάσταση (1941), Έρως και πολιτισμός (1955), Μονοδιάστατος άνθρωπος (1964), Αρνήσεις (1968), Αντεπανάσταση και εξέγερση (1972).