Ντάσιος, Αλέξης

Υπάρχω και ονομάζομαι Αλέξης Ντάσιος. Είμαι σίγουρος ότι ξεκίνησα να γράφω από πριν γεννηθώ. Η πρώτη μου ιστορία γραμμένη στα 6 μου χρόνια ήταν ένα ποίημα που μιλούσε για ένα πουλάκι, που ζούσε σε κλουβί, και άλλαζε χρώματα ή κελαηδούσε, ανάλογα με την ψυχολογία και τον χαρακτήρα εκείνου που το κρατούσε στα χέρια του. Όταν ο ιδιοκτήτης του το βαρέθηκε, το άφησε ελεύθερο. Εκείνο μην αντέχοντας το νέο περιβάλλον, έχασε τη φωνή και την ικανότητά του ν’ αλλάζει χρώματα. Γυρνούσε εδώ κι εκεί στεναχωρημένο. Τότε ο Θεός το λυπήθηκε και το έκανε αόρατο. Το πουλάκι τότε βρήκε τη χαμένη του αισιοδοξία και συνέθεσε τις πιο ωραίες του μελωδίες. ΟΙ άνθρωποι το ξαναγάπησαν. Δεν το ξαναείδαν ποτέ. Πότε το άκουγαν στον νότο, πότε στον βορρά, πότε στη χάσηκαι πότε στη φέξη. «Γιατί σας τα είπα όλα αυτά;» θα με ρωτήσετε... Μάλλον αυτή είναι η ζωή μου. Να εργάζομαι αθόρυβα, Σαν απών προς το παρόν. Με μικρές εκρήξεις παρουσίας. Έχω γράψει κυρίως ποιήματα, θεατρικά, παραμύθια και πολλά ανέκδοτα κείμενα πουσίγουρα, στο μέλλον θα τα μοιραστούμε. Είμαι παντρεμένος με την εικαστικό και ιστορικό Τέχνης Ευαγγελία Ανδρέου και μαζί δημιουργήσαμε το καλύτερό μας ποίημα, τον γιο μας. Οι τέχνες και τα γράμματα είναι οι προτεραιότητές μου. Όλη μου η ζωή κινείταιμε βάση την καλαισθησία, τον σεβασμό και την αγάπη προς όλους. Πιστεύω στην ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να αγαπάει και να δημιουργεί προϋποθέσεις προστασίας. Τώρα όμως σταματάω να σας γράφω γιατί πρώτον, ντρέπομαι και κοκκινίζω πολύ και δεύτερον μου τελειώνει το μελάνι! Θα τα λέμε μέσα από τα έργα μου! Πολλά φιλιά παίδες!