Παπαελευθερίου-Μπαρδώση, Χαρά

Πρωτοείδα τη ζωή στην καρδιά του Πειραιά, ανήμερα του Άι-Δημήτρη του πολεμιστή. Με είπαν Χαρά και ταυτίστηκα με τ’ όνομα. Φόρεσα ένα χαμόγελο και προχώρησα να βρω τη ζωή. Μα ήταν πολλά τα δύσκολα και εγώ, παιδάκι ακόμη, βρήκα κρυψώνα σε αυτοσχέδια παιδικά ποιήματα. Σαν έμαθα το διάβασμα, κρύφθηκα πίσω από τις αράδες μεγάλων συγγραφέων. Άρχισα μυστικά και σκάρωνα τις δικές μου ιστορίες. Τους ρόλους όλους τους έπαιζε βεβαίως η αφεντιά μου. Και σαν ταλέντο κέρδισα μια θέση στο Εθνικό. Ρητή η απαγόρευση ν’ ανέβω στο σανίδι. Φόρεσα, σαν αντίβαρο, την όμορφη στολή της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Τη λάτρεψα την ΟΑ και με αντάμειψε.Ταξίδευα και γέμιζε η φαντασία μου εικόνες και ιστορίες του κόσμου και εγώ τις έφτιαχνα λέξεις στο χαρτί. Παράλληλα γέννησαμια προικισμένη κόρη. Μαζί της πορεύτηκα εθελοντικά για χρόνια στα σχολειά της Γλυφάδας, στον τόπο που παντρεύτηκα και συνεχίζω να ζω. Μαζί με μια φούχτα συνοδοιπόρους, στήριξα την εκπαίδευση, τις τέχνες και τα γράμματα, μέσα από πάμπολλες δραστηριότητες. Θαρρώ πως έβαλα το λιθαράκι μου και στον πολιτισμό στα χρόνια της ενασχόλησής μου με το Πνευματικό και Πολιτιστικό κέντρο του Δήμου Γλυφάδας. Δεν μου χαρίστηκε τίποτε στη ζωή. Τηρώντας πάντα το παράγγελμα ΓΝΟΥΣ ΠΡΑΤΤΕ, κερδίζω τις μάχες μου μεπείσμα, δουλειά, υπομονή, χαμόγελο, αγάπη και χαρά.