Πισσάνος, Αντώνιος

Ο Αντώνιος Πισσάνος γεννήθηκε στη Σμύρνη. Απόφοιτος του Αγγλικού Κολεγίου Μπερκσάιρ. Ασχολήθηκε με πειραματικές έρευνες στην Ψυχολογία και υπήρξε ο πρώτος που ζήτησε, από το 1932, την αποκατάσταση του Υπνωτισμού στην επιστημονική του θέση και τη δημιουργία Επιστήμης της Ψυχο-Κοινωνιολογίας. (Η επίσημη αναγνώριση του Υπνωτισμού ως θεραπευτικού μέσου έγινε από τον Βρετανικό Ιατρικό Σύλλογο, το 1958). Έγραψε πολλά σχετικά βιβλία, από τα οποία σπουδαιότερα είναι τα εξής: "Η Επιστήμη του Υπνωτισμού" (1930), Ο "Πνευματισμός" (1931), "Φυσιογνωμική" (αποκάλυψη του χαρακτήρα από τη φυσιογνωμία, 1931), Φυσιογνωμονία", Για να είστε υγιείς και να ζείτε πολλά χρόνια", "Καρδιά και Θέληση", "Η Χαρά της Ζωής", "Μπορείς" (αλλεπάληλες εκδόσεις από το 1933), "Σύστημα Μαθημάτων Υπνωτισμού" (1934), "Υπάρχει ζωή μετά θάνατον;" (1956), "Η Σολομωνική" (επιστημονική έρευνα για την καταπολέμηση των δεισιδαιμονιών και των προλήψεων), Έρωτας - Γάμος - Διαζύγιο" (1953), "Παγιδες, Απάτες και Εκβιασμοί γύρω από τον Γάμο" (1960), "Ο Καρκίνος", "Ο Μαγνητικός Άνθρωπος", Για να γίνετε ενεργητικός" κ.λ.π. Έκανε επίσης πολλές μεταφράσεις από τα γαλλικά και τα αγγλικά, από τις οποίες οι πιο ενδιαφέρουσες είναι: "Τα Θαύματα της Σκέψης" (1929), "Πως να επιτυγχάνετε" (πολλές εκδόσεις από το 1935), Προσωπικός Μαγνητισμός", "Η Μαγνητική Δύναμη της Αναπνοής", Πως να κυριαρχείτε", "Η Μνήμη". Εξέδωσε, ακόμα, ένα ημερολόγιο της Μικρασιατικής καταστροφής, με τον τίτλο "Αιχμάλωτοι του Κεμάλ" καθώς και μια σειρά αγγλικών Αναγνωστικών με τον τίτλο "Pissanos' Modern English Readers". Επίσης ασχολήθηκε με θέματα της ινδικής φιλοσοφίας και του Αποκρυφισμού, εξέδωσε επίσης τα βιβλία "Ινδικός Μαγνητισμος" και "Τηλεπάθεια". Ανάμεσα στις ψυχολογικές θεωρίες του περιλαμβάνονται: "Ο Ψυχολογικός παράγοντας βασική αιτία της δημιουργίας του Καρκίνου", και μια μελέτη με τίτλο "Ο Καρκίνος, Μερικές Ελπίδες Σωτηρίας". Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Αντίσταση υπό τον στρατηγό Ν. Τρικούπη, πρωτοστατώντας στην ίδρυση της "Πανελλήνιας Ένωσης Φίλων της Μεγάλης Βρετανίας" (1942), η οποία περιέθαλψε και έσωσε στρατιωτικούς της Βρετανικής Κοινοπολιτείας κ.λ.π. Υπήρξε ιδρυτής και Πρόεδρος: α) Του "Ανωτάτου Παγκοσμίου Πνευματικού Συμβουλίου" β) Της "Ελληνο-Αμερικανικής Μορφωτικής Εταιρείας" γ) Της "Ψυχο-Κοινωνιολογικής Εταιρείας" δ) Της "Ελληνικής Εταιρείας Φίλων της Βρετανικής Συμπολιτείας και Αμερικής" και ε) Της "Ελληνο-Νοτιοαφρικανικής Ένωσης". Αντιπρόεδρος του "Ελληνο-Καναδικού Συνδέσμου". Ιδρυτής και Γενικός Γραμματέας του "Ινστιτούτου Αξιοποίησης των Πλουτοπαραγωγικών Πηγών της Ελλάδας" (όπου προσωπικά συνετέλεσε στον επαναπαρτισμό ελληνικών αρχαιοτήτων από τις ΗΠΑ). Γενικός Γραμματέας του "Αυστραλο-Ελληνικού Συνδέσμου" και της "Πανελλήνιας Ένωσης των Φίλων της Μεγάλης Βρετανίας". Διετέλεσε συνεργάτης εφημερίδων και περιοδικών ("Ημερήσιος Κήρυκας", "Ελληνική", "Ελληνικό Μέλλον", "Πολιτεία", "Η Πρώτη", "Εβδομάδα", "Ρομάντσο" κ.λ.π.) Επίσης, ήταν διευθυντής του περιοδικού "Ψυχή" και της Μεγάλης Πανελλήνιας Βιογραφικής Εγκυκλοπαίδειας. Έκανε πολλές διαλέξεις σε πολλά επιστημονικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία, ενώ σχετικά άρθρα και μελέτες του δημοσιεύτηκαν στον αθηναϊκό Τύπο. Τιμήθηκε με τον τίτλο του επίτιμου Διδάκτορα Ψυχολογίας από το Western University, και τον τίτλο του Διδάκτορα Ψυχολογίας από το College of Applied Psychology. Υπήρξε επίτιμο μέλος της Academiae Psychology and Metaphysics, της LobreAcademie d' Haute Culture, της Academia Letteraria Araldica Scientifica (με Χρυσό Μετάλιο), της Biblioteca Partenopea, της Ιταλικής Ακαδημίας Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών και πολλών άλλων ξένων πνευματικών οργανώσεων. Ιππότης των Ταγμάτων Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου και Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Μετάλλια: Ιαπωνικού Σταυρού, Medaille de Reconnaissance, Αγίου Διονυσίου, Κωνσταντίνου του Μεγάλου κ.λ.π. Απεβίωσε το 1975.