Routi, Mario

Ο Mario Routi είναι ένας ξηγημένος, μυστηριώδης και λίγο ατημέλητος τύπος. Τρύπωσε στον τρίτο πλανήτη από τον ήλιο κάπου σαράντα κάτι χρόνια πριν, εκμεταλλευόμενος μια τρυφερή στιγμή ανάμεσα στους υπέροχους γονείς του, και χρησιμοποιώντας τους έτσι ως Πύλη εισόδου. Από παιδί πάλευε και έπαιζε μπουνιές με τον αγαπημένο του αδελφό, χωρίς να σκοτώνονται. Στα εφηβικά του χρόνια εργάστηκε σκληρά για να πείσει φίλους και δασκάλους ότι ήταν απλά ένας φυσιολογικός νέος που προερχόταν από αυτόν εδώ τον κόσμο και ότι δεν ήταν κάποιος επικίνδυνος εξωγήινος. Υποκύπτοντας στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, αναγκάστηκε να σπουδάσει διάφορα πράγματα, εδώ κι εκεί, ώστε να εισχωρήσει στον κόσμο των επιχειρήσεων, απ’ όπου απέδρασε λίγα χρόνια αργότερα για να γίνει συγγραφέας. Αφού έγραψε μερικές ντουζίνες άρθρα, κάνα δυο σενάρια και δύο επιτυχημένα μυθιστορήματα, δημιούργησε τον δικό του κόσμο. Έναν κόσμο που ζει μέσα στο κρανίο του, και στον οποίο διαρκώς προσπαθεί να πείσει τους ήρωέςτου ότι δεν είναι θεός, αλλά απλά ο δημιουργός τους, έτσι ώστε να τον δουν πιο πολύ σαν πατέρα, όπως τα λατρευτά του γήινα παιδιά. Είναι υπερήφανος για τους ήρωές του και τους θεωρεί μοναδικά και αυτόνομα πλάσματα, ελεύθερα και όχι καθοδηγούμενα. Αυτό το διάστημα κινείται ανάμεσα στη Γη και τη Χώρα του Λευκού Ήλιου και περιπλανιέται στα πιο βαθιά μέρη και των δύο κόσμων, φέρνοντας πίσω στους αναγνώστες του ιστορίες από τις περιπέτειες των ηρώων του. Εν τω μεταξύ στην πραγματικότητα, τομεγαλύτερό του πρόβλημα είναι ότι διαρκώς ξεχνάει πού έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του (ή το διαστημόπλοιό του), ενώ η μεγαλύτερή του αγωνία εστιάζεται στο πώς θα τα πάει η αγαπημένη του ποδοσφαιρική ομάδα. Υποκύπτοντας στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας, αναγκάστηκε να σπουδάσει διάφορα πράγματα, εδώ κι εκεί, ώστε να εισχωρήσει στον κόσμο των επιχειρήσεων, απ’ όπου απέδρασε λίγα χρόνια αργότερα για να γίνει συγγραφέας. Αφού έγραψε μερικές ντουζίνες άρθρα, κάνα δυο σενάρια και δύοεπιτυχημένα μυθιστορήματα, δημιούργησε τον δικό του κόσμο. Έναν κόσμο που ζει μέσα στο κρανίο του, και στον οποίο διαρκώς προσπαθεί να πείσει τους ήρωές του ότι δεν είναι θεός, αλλά απλά ο δημιουργός τους, έτσι ώστε να τον δουν πιο πολύ σαν πατέρα, όπως τα λατρευτά του γήινα παιδιά. Είναι υπερήφανος για τους ήρωές του και τους θεωρεί μοναδικά και αυτόνομα πλάσματα, ελεύθερα και όχι καθοδηγούμενα. Αυτό το διάστημα κινείται ανάμεσα στη Γη και τη Χώρα του Λευκού Ήλιου και περιπλανιέται στα πιοβαθιά μέρη και των δύο κόσμων, φέρνοντας πίσω στους αναγνώστες του ιστορίες από τις περιπέτειες των ηρώων του. Εν τω μεταξύ στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερό του πρόβλημα είναι ότι διαρκώς ξεχνάει πού έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του (ή το διαστημόπλοιό του), ενώ η μεγαλύτερή του αγωνία εστιάζεται στο πώς θα τα πάει η αγαπημένη του ποδοσφαιρική ομάδα.