Σακί

Ο Σάκι [Hector Hugh Munro] γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1870, κατά την τελευταία περίοδο της βικτωριανής ακμής. Ήταν μια χρονιά κρίσιμων γεγονότων που οδήγησαν στην εδραίωση της Γερμανίας ως ανερχόμενης ευρωπαϊκής δύναμης. Στην ωριμότητά του είδετο τέλος της εποχής των αυτοκρατοριών. Ένα αίσθημα παρακμής δοσμένο με ζωηρό πνεύμα και στηριγμένο σε ηθικό υπόβαθρο, χωρίς όμως διδασκαλία, διατρέχει τα διηγήματά του. Η αντοχή τους στον χρόνο δικαίωσε τον χαρακτηρισμό «μάστορας στο είδος του». Αίσθηση της κοινωνίας και της ιστορίας, χιούμορ, κοφτερή ματιά απέναντι σε ήθη και συμπεριφορές, μείξη ρεαλιστικών και φανταστικών καταστάσεων, συνθέτουν τον πολύ προσωπικά κόσμο αυτού του sui generis συγγραφέα. Ευτελείς πράξεις και κωμικοτραγικές περιπέτειες προσώπων της πολιτισμένης κοινωνίας απεικονίζονται αδρά σε μια ψηφιδωτή τοιχογραφία της εδουαρδιανής εποχής. Η μαρτυρία του διηγηματογράφου σταματά εκεί. Η υφέρπουσα δυσθυμία που είχε πάρει τη θέση του αισιόδοξου ορθολογισμού της βικτωριανής περιόδου ολοκληρώθηκε με το κολοσσιαίο γεγονός του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν όλα έγιναν σοβαρά καν παράλογα• το κουρασμένο μειδίαμα της belle epoque μεταμορφωνόταν στον σαρδόνιο γέλωτα των αναπεπταμένων πολεμικών πεδίων της Φλάνδρας. Ο Σάκι ένα κρύο πρωινό του Νοεμβρίου του 1916 άφησε την τελευταία του πνοή στην τελική φάση της πολύνεκρης μάχης του Σόμ. Σε αυτό το σφαγείο ο Σάκι πήγε εθελοντής σε ηλικία 44 ετών. Του προσφέρθηκε ο βαθμός του αξιωματικού αλλά τον αρνήθηκε. Συμμετείχε στης επιχειρήσεις ως απλός τυφεκιοφόρος, κάποια στιγμή έγινε λοχίας, και εκείνο το χάραμα του Νοεμβρίου οδήγησε τους άνδρες του έξω από το χαράκωμα. Συνάντησαν εχθρικά πυρά και αναζήτησαν καταφύγιο σε έναν κρατήρα από οβίδα. «Κάθε σφαίρα βρίσκει μια θεσούλα», αναφέρει κάπου ο ίδιος, και εκεί τον βρήκε η σφαίρα του Γερμανού ελεύθερου σκοπευτή. Τα τελευταία του λόγια ήταν για τον διπλανό του στρατιώτη: «σβήσε αυτό το αναθεματισμένο τσιγάρο». Πρόλαβε αυτός ο ειδήμων του κυνισμού και του μακάβριου να αφήσει μερικά κείμενα από το μέτωπο, υποδείγματα ευαισθησίας και συγκίνησης. ********** Hector Hugh Munro (Saki) was born in Akyab, Burma on 18 December 1870, the son of an officer in the Burma police. He had an enjoyable childhood until he and his sister and brother were sent to stay with two maiden aunts in Devon. After being educated at school in Exmouth and at Bedford Grammar School, he returned to Asia in his early twenties as an officer in the Colonial Burmese Military Police, but his health failed and he returned to England after only one year. His first book, The Rise of the Russian Empire (1899) was the only one written in a serious vein. From then on, he concentrated on witty, mischievous and sometimes macabre stories which satirised Edwardian society and culture. He is considered a master of the short story and often compared to O. Henry and Dorothy Parker. He was influenced by Oscar Wilde, Lewis Carroll, and Kipling, and in his turn, influenced A. A. Milne, Noel Coward, and P. G. Wodehouse. Saki, his adopted name, may be a reference to the cupbearer in the Rubaiyat of Omar Khayyam, a poem mentioned disparagingly by the eponymous character in Reginald on Christmas Presents and alluded to in some of his other stories. Munro is widely believed to have been homosexual. He was a confidante of Siegfried Sassoon and allegedly kept ‘houseboys’ in Burma and London. It has been claimed that his sexuality and his dislike of his aunts introduced a misogynous element intohis writings. He enlisted in the 22nd Battalion, Royal Fusiliers at the start of World War l at the age of 44. He continued to write whilst fighting in the trenches and was promoted to corporal in 1916, having previously turned down offers of a commission. He was shot and killed by a German sniper on 16 November, 1916 near the French town of Beaumont-Hamel. Several of his stories, were published posthumously and many compilations of his work have been published since his death. The CollectedShort Stories of Saki is published by Wordsworth Editions.