Σιδεράκης, Γιάννης

Γεννήθηκα στην Άρτα το 1972 και πέρα από κάποιες ηρωικές εξόδους, κατά καιρούς, μια ανθίζω και μια μαραίνομαι εκεί… Εδώ δηλαδή! Τελείωσα το λύκειο με τα χίλια ζόρια και πήγα κατευθείαν στον στρατό, μιας και πίστευα ότι ο κόσμος ανοιγόταν μπροστά μουολοφώτιστος και περίμενα να τον κατακτήσω, να τον αλλάξω. Μπάρμαν, ξυλοκόπος, πορτιέρης, ρεμάλι μηχανόβιος, ιδιοκτήτης ροκ μπαρ, μποντιμπιλτεράς και παραλίγο, σε δύο περιπτώσεις, ροκ σταρ. Κατεύνασα τελικά τους εσωτερικούς μου δαίμονες και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βιοπορίζομαι ως βιβλιοπώλης στην «Πολυθρόνα του Νίτσε». Έχω λάβει μέρος σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, άλλες φορές με επιτυχία και άλλες με τραγική αποτυχία, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να γράφω. Το γιατί δεν το ξέρω! Διαβάζω, οδηγάω μηχανάκια, γρατσουνάω την κιθάρα μου, γράφω μια στιχάκια και μια ιστορίες, κατσαβιδιάζω σίδερα, ακούω και παίζω μουσική συνέχεια, σχεδόν ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα όλα αυτά να έχουν γίνει ένα μέσα στο κεφάλι μου και να μην τα καλοξεχωρίζω… Η σκληρή μουσική, όπως και να το δω, ήταν πάντα το μεγάλο μου στήριγμα, η μεγάλη μου αγάπη. Σε δύσκολες στιγμές γέμισε το κεφάλι μου, την καρδιά μου, αλλά και το στομάχι μου. Έζησα μ’ αυτή και από αυτή, κυριολεκτικά. Μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω και τυχερός, που μπορώ να λέω με περηφάνια ότι, ναι, είμαι ένας ροκάς… Έχω καταφέρει διάφορα στη ζωή μου και τα έχω πάει αρκετά καλά, αν υπολογίσω πως όλα και τα πάντα προσπαθούσαν για το αντίθετο. Το ότι είμαι ακόμα ζωντανός, ας πούμε, είναι μεγάλη επιτυχία. Αν με ρωτήσει κάποιος για τι είμαι πραγματικά περήφανος, θα του απαντήσω χωρίς να το σκεφτώ για τις δύο γυναίκες της ζωής μου, την Τάνια και τη Φαίη, και για το παλικάρι μου τον Παύλο.