Χονδρογιάννη, Χριστίνα

Όπου κι αν γεννήθηκα, όπου κι αν πήγα, το μόνο που είδα και κράτησα ήμουν εγώ. Κι ακόμα δεν απάντησα αν αυτό το Εγώ αλλάζει ή επανέρχεται στο πρώτο σπέρμα του.

Ήταν 3 Σεπτέμβρη του 1967, αλλά δεν το θυμάμαι.

Ήταν στη Θεσσαλονίκη, και ξέρω μόνο πως κι αυτό από σύμπτωση συνέβη.

Σαν ήμουνα μικρή, έγραφα ποιήματα.

Για όλα τα πράγματα που ’χαν ωραίες λέξεις. Κανείς δεν πίστευε πως ήταν δικά μου. Τα παράτησα. Θα ’ρχόταν κάποτε η ώρα να μη με νοιάζειπια.

Και ύστερα μεγάλωσα και πάλι έγραφα. Για όλα τα αισθήματα που ’χαν ωραίες λέξεις. Με πήρανε τα αισθήματα κι είπα «καλύτερα απ’ τις λέξεις».

Όμως αυτές ήτανε πάντα εκεί με ανοιχτό το στόμα. «Είναι καλύτερα να τα ταΐζεις σ’ εμάς». Και τα αισθήματα πονούσανε λιγότερο σαν τις άφηνα να τα καταβροχθίζουν.