Ζολώτα, Αγγελική

H Αγγελική Ζολώτα (από Άγναντα Άρτας) είναι Καθηγήτρια Φιλόλογος. Υπηρέτησε στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση (Μέτσοβο, Άγναντα, Τσεπέλοβο, Άγιος Γεώργιος Τυμφρηστού, Αμφίκλεια και Ελάτεια Φθιώτιδας, Μετεκπαίδευση, Αγ. Παρασκευή Αθήνα, Δυτική Γερμανία). Το1991, πιεσμένη από κάποιο γεγονός, άρχισε να γράφει μια ιστορία που ήξερε, εν μέρει προσωπική. Και ανακάλυψε έτσι τον λυτρωτικό Κόσμο τού γραψίματος. Το 1995 τύπωσε τα βιβλία «Τυλιγμένα στην Ομίχλη» (αφηγήματα) και «Ο δρόμος μου περνούσε από τα Σχολεία» (η ζωή της όλη ως Καθηγήτρια). Το 1997 το βιβλίο «Αποχαιρετισμός» (αφηγήματα). Το 1998 το βιβλίο «Στον ίσκιο της ελιάς» (αφηγήματα). Το 2001 το βιβλίο «Θα σού πω μια ιστορία» (αφηγήματα). Το 2004 το βιβλίο «Λιλάκι μου, πού πας;» (αφηγήματα). Το2008 τύπωσε το τελευταίο βιβλίο της «Όταν έχασα το δρόμο τών Σχολείων» (600 σελίδες). Είναι το χρονικό τού γραψίματος: πώς άρχισε, και έπειτα η επικοινωνία, η θερμή ανταπόκριση τών συναδέλφων, τών παλιών μαθητών, καθώς και άλλων φυσικά, και γενικά ηταχύτατη και ευρεία διάδοση τών βιβλίων της (όλα έκδοση ιδιωτική, επιμέλεια προσωπική, τα διέθεσε μόνη της). Αυτά μέχρι το 2011, οπότε το βιβλίο «Ο δρόμος μου περνούσε από τα Σχολεία» το ανέλαβε ο εκδοτικός οίκος Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ, 8η έκδοση (Αθήνα), καιτα αφηγήματα (επιλογή, δύο τόμοι τών 250 σελίδων) ανέλαβαν οι εκδόσεις «Καλλιγράφος» (Αθήνα). Τα αφηγήματα είναι όλα αληθινές ιστορίες, και ως ένα σημείο βιωματικές. Σχεδόν όλες συνυφαίνονται με τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα, που έζησαν οι «ήρωες». Ο κόσμος τών βιβλίων της είναι άνθρωποι φυσιολογικοί. Επιλέγει πρόσωπα που τούς έχει εκτίμηση, νικούν στον αγώνα τής ζωής. Υπάρχει ρεαλισμός, αλλά όχι αθλιότητα. Ποτέ δεν επιμένει σε αρρωστημένες καταστάσεις. Όμως, παράλληλα, πάντοτε κρίνει τιςκαταστάσεις, θίγει τα αρνητικά στοιχεία. Δεν υπάρχουν λαϊκισμοί και βαρβαρότητες. Τίποτε το σκοτεινό και μυθώδες, ή αναλύσεις περίπλοκες. Όλα στα μέτρα τού ανθρώπου. Τίποτε υπερβολικό, τίποτε ψεύτικο. Και θέλεις κατά καιρούς να επανέρχεσαι στις σελίδες της. Η γλώσσα είναι απλή και πλούσια συγχρόνως. Οι καταστάσεις και τα πρόσωπα «ζωγραφίζονται» με γοργό ρυθμό. Και οι ιστορίες –όλες αληθινές– είναι από μόνες τους δυνατές και σε παίρνουν μαζί τους. Κυριαρχεί –παράλληλα προς τον αναπόφευκτο κόπο και πόνο τής ζωής– η αγάπη για τους ανθρώπους γενικά, για τα παιδιά ιδιαίτερα, για την τέχνη, την ομορφιά, τη ζωή, την πατρίδα μας, τα βιβλία, ξένες γλώσσες, ταξίδια.