Ο δωδεκάλογος του γύφτου του Κωστή Παλαμά

Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου χαρακτηρίζετ? από τον ίδιον τον ποιητήν ως «το σαν ολοκληρωτικό των ιδεών του ποίημα»1. Και ασφαλώς ο ερμηνευτής υποχρέωσιν έχει την ολοκλήρωσιν αυτήν του ποιητού εις το έργον να εμφανίση. Το πράγμα δεν είν? εύκολον. Δεν είν? εύκολον ιδιαιτέρως δι' έναν άνθρωπον, διά τον οποίον ο φυσικός τρόπος, με τον οποίον εκφράζει την σχέσιν του προς ένα καλλιτέχνημα, είναι η φιλολογική ερμηνεία, όχι η κριτική. Αν ο φιλόλογος αποφασίζη να κάνη και τον κριτικόν, αν -κάτι ακόμη δυσκολώτερον- ένας εραστής απλός της νεοελληνικής λογοτεχνίας και της παλαμικής ποιήσεως εμφανίζεται και ως ερμηνευτής της, είναι το χρέος που του το επιβάλλει. Η υποχρέωσις, που αισθάνεται βαθύτατα ο κλασσικός φιλόλογος προς εκείνον, ο οποίος υπήρξεν ο ζωντανώτερος και φωτεινότερος εις τον τόπον μας ερμηνευτής της αρχαίας ελληνικής ιδέας. Ως εκπλήρωσιν παρομοίας υποχρεώσεως θα ήθελα να θεωρήσετε όσα και τώρα και εις την προσεχή μου ομιλίαν πρόκειται να σας ειπώ.