05.05.2010

Η 5η Μαΐου 2010 είναι μια ιστορική στιγμή της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι η μέρα που ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο επικυρώνοντας τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας. Είναι όμως και η μέρα που εγκαινιάστηκε με τον πιο τραγικό τρόπο ένας μεγάλος κύκλος βίας, φόβου και διχασμού.

Μια εξτρεμιστική ομάδα που παρείσφρησε στη μεγάλη αντιμνημονιακή πορεία έριξε μολότοφ στο γεμάτο εργαζομένους υποκατάστημα της Τράπεζας Marfin της οδού Σταδίου ενώ σημειώνονταν ταυτόχρονα πολύ σοβαρά επεισόδια στον Άγνωστο Στρατιώτη. Τρεις άνθρωποι (ανάμεσά τους μία έγκυος)
δολοφονήθηκαν, πολλοί συνάδελφοί τους τραυματίστηκαν. Για λίγο ο χρόνος πάγωσε, μαζί και η βία, πριν αναβαθμιστεί λίγο καιρό μετά σε νέα κανονικότητα της πολιτικής σύγκρουσης.

Η δικαιοσύνη απέδωσε ευθύνες για την πλημμελή προστασία που παρείχε η τράπεζα στους εργαζομένους της. Οι δράστες όμως δεν ανευρέθηκαν ποτέ. Και η μνήμη της αποτρόπαιης πράξης γρήγορα ξεθώριασε, αφέθηκε να λαθροβιώνει ενοχικά μέχρι, τουλάχιστον, την πρόσφατη απόδοση τιμής στους νεκρούς από την ελληνική Πολιτεία.
Το βιβλίο αυτό έρχεται να μελετήσει τους λόγους για τους οποίους η πολιτική βία γίνεται καθημερινή συνθήκη στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και ταυτόχρονα τους όρους απώθησης των συνεπειών της. Μέσα από μια διεπιστημονική προσέγγιση ανασυγκροτεί τα περιστατικά εκείνης της ημέρας, εξετάζει τη διαχείριση της δολοφονικής επίθεσης από κόμματα, μέσα επικοινωνίας και κοινωνικο-πολιτικούς χώρους, μελετά το ευρύτερο περιβάλλον ανοχής και δικαιολόγησης της βίας μαζί με τις όποιες διαφοροποιήσεις σημειώθηκαν και προσεγγίζει το ζήτημα της μνήμης των θυμάτων. Τα κείμενα των Βασίλη Βαμβακά, Τριαντάφυλλου Καρατράντου, Μανούσου Μαραγκουδάκη, Άγγελου Ναστούλη, Παναγή Παναγιωτόπουλου, Πέτρου Παπασαραντόπουλου, Ανδριάνας Ρετζέπη, Νικόλα Σεβαστάκη σκιαγραφούν την ταυτότητα και τα όρια της πολιτικής βίας πως εκδηλώθηκε την περασμένη δεκαετία.