Άνω κάτω τελεία

Η ζωηρή μνήμη αποτελεί το παρόν του παρελθόντος, οι φάρσες καλοήθεις και μη όπως και οι γκάφες που περισσεύουν στη ζωή, μάς δανείζουν τελικά την κωμική συνιστώσα της ζωής, αλλιώς θα τρελαθούμε. Έτσι, λοιπόν, ένα άσπλαχνο κουνούπι μας αφήνει άυπνους, μια αποκοτιά σε σιδηροδρομική διάβαση μπορεί να οδηγήσει εις τόπον χλοερόν, η παιδική ικανότητα να θυμούνται τα πάντα φέρνει αμηχανία στους μεγάλους, η αίθουσα αναμονής αιμοδοσίας κρύβει μια ανεπανάληπτη γλύκα, το πατροπαράδοτο «κατόπιν ενεργειών μου» και το μπαξίσι καλά κρατούν στο Ελλαδιστάν, ο αλτρουισμός αποτελεί ακόμη δεκανίκι της κοινωνικής συνοχής, η έκφραση του θρήνου στα ζώα συγκινεί το σύμπαν, τα ξεχασμένα σκουλαρίκια της νύφης απειλούν ακόμη και το τελετουργικό του γάμου, ο σεβασμός στα ραδικάκια του γηπέδου αναβλύζει οικολογικά όσο και αισθητικά μηνύματα, η ταβανική αλητεία σαλιγκαριών φέρνει casus belli στο σπίτι, η άκρατη επιθυμία απαίδευτου κλέπτη οπωρών γίνεται ξινή περιπέτεια, οι απίθανες συμπτώσεις καλά καρατούν, οι συγκαλυμμένες ηθικολογίες και οι συμβουλές εμπειρίας ενός βετεράνου Εκπαιδευτικού κάτι έχουν να δώσουν στις επόμενες γενιές, ναι ποδηλατώ και σε σκέφτομαι μα τι εφεύρεση ισορροπίας κι αυτή! Όσο για το «έρως ανίκατε μάχαν» αρκεί ένα αχ…