Δυτικές κυριαρχίες στον ελληνικό χώρο (13ος-18ος αι.)

Επιχειρώντας ο ιστορικός να αναπλάσει το πολυδιάστατο παρελθόν των πρώην βυζαντινών περιοχών του ελληνικού χώρου που, κυρίως μετά την Τέταρτη Σταυροφορία (1204) και έως το 1797, γνώρισαν κατά μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα την παρουσία βενετών, φράγκων και ευρύτερα λατίνων κυριάρχων, έρχεται αντιμέτωπος με πολυάριθμα, συχνά σοβαρά, ζητήματα πρωταρχικής σημασίας για το έργο του. Στα κυριότερα συγκαταλέγονται η διερεύνηση και αξιοποίηση του γραπτού τεκμηριωτικού υλικού της μακράς αυτής περιόδου, κατά την οποία σημειώθηκαν γεωπολιτικές, κοινωνικο-οικονομικές, ιδεολογικές, πολιτισμικές και άλλες έντονες εξελίξεις, που σημάδεψαν την ιστορική πορεία του μεταβυζαντινού κόσμου.
Σκοπός του παρόντος τόμου είναι να συμβάλει στην ανάδειξη της ποικιλομορφίας και του όγκου της πηγαϊκής αυτής ύλης και κυρίως στη διεύρυνση και τον εμπλουτισμό του προβληματισμού για τα ποικίλα ζητήματα που αυτή θέτει. Ο βαθμός αξιοπιστίας της, η άνιση ποσοτική και ποιοτική κατανομή των δεδομένων της, η πληθώρα ή και η έντονη προβολή στοιχείων για ορισμένες θεματικές περιοχές αλλά και η αποσπασματικότητα και οι σιωπές για άλλες αποτελούν ορισμένα μόνο προβλήματα που μπορεί να εμποδίσουν τη βέλτιστη θέαση του παρελθόντος, να εγκλωβίσουν την ιστορική σκέψη ή και να οδηγήσουν σε εσφαλμένες θεωρήσεις. Στα κείμενα του τόμου, το καθένα από τα οποία εστιάζεται σε συγκεκριμένη θεματική, σκιαγραφούνται πολλά από τα χαρακτηριστικά των συναφών πηγών όπως και οι ενδεχόμενες δυσκολίες στη διαδικασία ανασύνθεσης της ιστορικής πραγματικότητας. [...]