0
Your Καλαθι
Εις οσμήν ευωδίας πνευματικής
Φώτη Κόντογλου διαχρονικές δημιουργίες (δίγλωσση έκδοση, ελληνικά-αγγλικά)
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Με ζωγραφιές και με πλουμίδια απ' το χέρι του ίδιου του συγγραφέα.
Η περίπτωση του Φώτη Κόντογλου είναι ιδιαίτερη και για τον λόγο αυτόν δυσερμήνευτη. Συνδυάζει με γοητευτική έλλειψη επιτήδευσης την πνευματικότητα και τους μανιερισμούς του μεταβυζαντινού αγιογράφου με τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες ενός καλλιτέχνη του Μεσοπολέμου. Πώς θα μπορούσαν να γεφυρωθούν ή να συμφυρθούν αυτές οι φαινομενικά αντικρουόμενες πλευρές - του παραδοσιακού μάστορα και του νεωτερικού δημιουργού, του πακτωμένου στη μεταφυσική διδαχή και του προσηλωμένου στο αίτημα της προόδου; Στο έργο του Κόντογλου, που γνωρίσαμε καλύτερα τα τελευταία χρόνια χάρη τόσο σε πολυφωνικές αναγνώσεις των κλασικών έργων του όσο και σε έρευνα πρωτογενών πηγών, θεωρώ ότι οι πλευρές αυτές δεν γεφυρώνονται ούτε συμφύρονται αλλά συνυπάρχουν εντός της προσωπικότητας του καλλιτέχνη, νερό και λάδι που μαζί τροφοδοτούν και καθιστούν δυνατή τη φλόγα ενός μοναδικού ιδιώματος. Εάν μάλιστα εξετάσουμε την «περίπτωση Κόντογλου» μέσα από τις οπτικές που προσφέρει το έργο των μαθητών του, όποια κατεύθυνση κι αν ακολούθησαν κι όσο ταλαντούχοι (ή μη) υπήρξαν, κατανοούμε ότι η οδός του Αϊβαλιώτη ήταν μονήρης και αβάδιστος τόσο πριν όσο και μετά από εκείνον.
Η παραδοχή αυτή φωτίζει την καλλιτεχνική αλλά και τη συγγραφική του παραγωγή. Και οι δύο θα έπρεπε να προσεγγιστούν συνολικά -κάτι που ο τόμος αυτός επιχειρεί με ζηλευτή ισορροπία μέσα από την ποικιλία των μελετών που περιλαμβάνει- αλλά και σε συσχετισμό με τις εκπεφρασμένες απόψεις του ίδιου του Κόντογλου, ακόμα και αν συχνά είναι προτιμότερο να προταχθεί η φρεσκάδα και η πρωτοτυπία της τέχνης του σε σχέση με τις όποιες θεωρητικοποιήσεις του. [...] (Γιώργης Μαγγίνης, από τον πρόλογο της έκδοσης)
The case of Fotis Kontoglou is a special one and for that reason difficult to interpret. He combines with a disarming lack of affectation the spiritualism and the mannerisms of the Post-Byzantine painter of religious art with the quests and concerns of an Interwar-period artist. How could these apparently contradictory sides - of the traditional craftsman and the modernist creator, of the artist entrenched in metaphysical teaching and devoted to the demand for progress - be bridged or melded? I would argue that in Kontoglou's oeuvre, which we have got to know better in recent years thanks both to polyphonic readings of his classic works and to re-search into primary sources, these sides are neither bridged nor melded but coexist within the artist's personality, water and oil which together feed and strengthen the flame of a unique idiom. Indeed, if we examine the 'Kontoglou Case' through the visual angles offered by the work of his pupils, whatever direction they took and however talented (or not) they were, we realize that the Aivaliot's path was solitary and untrodden both before and after him.
This realization sheds light on his output not only as an artist but also as an author. Both his paintings and his writings should be approached holistically - something which this volume endeavours with commendable equilibrium, through the diversity of the studies it includes - but also in correlation with the expressed opinions of Kontoglou himself, even if it is often preferable to give precedence to the freshness and originality of his art over his theoretical views. [...] (From the publisher)
Η περίπτωση του Φώτη Κόντογλου είναι ιδιαίτερη και για τον λόγο αυτόν δυσερμήνευτη. Συνδυάζει με γοητευτική έλλειψη επιτήδευσης την πνευματικότητα και τους μανιερισμούς του μεταβυζαντινού αγιογράφου με τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες ενός καλλιτέχνη του Μεσοπολέμου. Πώς θα μπορούσαν να γεφυρωθούν ή να συμφυρθούν αυτές οι φαινομενικά αντικρουόμενες πλευρές - του παραδοσιακού μάστορα και του νεωτερικού δημιουργού, του πακτωμένου στη μεταφυσική διδαχή και του προσηλωμένου στο αίτημα της προόδου; Στο έργο του Κόντογλου, που γνωρίσαμε καλύτερα τα τελευταία χρόνια χάρη τόσο σε πολυφωνικές αναγνώσεις των κλασικών έργων του όσο και σε έρευνα πρωτογενών πηγών, θεωρώ ότι οι πλευρές αυτές δεν γεφυρώνονται ούτε συμφύρονται αλλά συνυπάρχουν εντός της προσωπικότητας του καλλιτέχνη, νερό και λάδι που μαζί τροφοδοτούν και καθιστούν δυνατή τη φλόγα ενός μοναδικού ιδιώματος. Εάν μάλιστα εξετάσουμε την «περίπτωση Κόντογλου» μέσα από τις οπτικές που προσφέρει το έργο των μαθητών του, όποια κατεύθυνση κι αν ακολούθησαν κι όσο ταλαντούχοι (ή μη) υπήρξαν, κατανοούμε ότι η οδός του Αϊβαλιώτη ήταν μονήρης και αβάδιστος τόσο πριν όσο και μετά από εκείνον.
Η παραδοχή αυτή φωτίζει την καλλιτεχνική αλλά και τη συγγραφική του παραγωγή. Και οι δύο θα έπρεπε να προσεγγιστούν συνολικά -κάτι που ο τόμος αυτός επιχειρεί με ζηλευτή ισορροπία μέσα από την ποικιλία των μελετών που περιλαμβάνει- αλλά και σε συσχετισμό με τις εκπεφρασμένες απόψεις του ίδιου του Κόντογλου, ακόμα και αν συχνά είναι προτιμότερο να προταχθεί η φρεσκάδα και η πρωτοτυπία της τέχνης του σε σχέση με τις όποιες θεωρητικοποιήσεις του. [...] (Γιώργης Μαγγίνης, από τον πρόλογο της έκδοσης)
The case of Fotis Kontoglou is a special one and for that reason difficult to interpret. He combines with a disarming lack of affectation the spiritualism and the mannerisms of the Post-Byzantine painter of religious art with the quests and concerns of an Interwar-period artist. How could these apparently contradictory sides - of the traditional craftsman and the modernist creator, of the artist entrenched in metaphysical teaching and devoted to the demand for progress - be bridged or melded? I would argue that in Kontoglou's oeuvre, which we have got to know better in recent years thanks both to polyphonic readings of his classic works and to re-search into primary sources, these sides are neither bridged nor melded but coexist within the artist's personality, water and oil which together feed and strengthen the flame of a unique idiom. Indeed, if we examine the 'Kontoglou Case' through the visual angles offered by the work of his pupils, whatever direction they took and however talented (or not) they were, we realize that the Aivaliot's path was solitary and untrodden both before and after him.
This realization sheds light on his output not only as an artist but also as an author. Both his paintings and his writings should be approached holistically - something which this volume endeavours with commendable equilibrium, through the diversity of the studies it includes - but also in correlation with the expressed opinions of Kontoglou himself, even if it is often preferable to give precedence to the freshness and originality of his art over his theoretical views. [...] (From the publisher)
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
