Εμείς οι δύο, ο ένας

«…Ο πατέρας, ένας νέος περίπου στα τριάντα δύο, η μητέρα μια κοπέλα γύρω στα είκοσι οκτώ. Ανάμεσά τους θέλησε να στέκεται όρθιος ο γυιός, στα τρία του, με μια λάμψη εξυπνάδας στα φρέσκα ματάκια του. Τριβόταν πότε πάνω στον ένα και πότε πάνω στην άλλη ζητώντας αυτοεπιβεβαίωση στην επαφή με τις γονικές παλάμες. Έπαιζε πότε με τα δάχτυλα της μιάς και πότε με του άλλου και ιδιαιτέρως γλυστρούσε τα μικρούτσικα δικά του πάνω σ' ένα στρογγυλό γυαλιστερό κρίκο που εύρισκε στα χέρια του μπαμπά και της μαμάς…
Αυτού του έλειπε κάτι· έδειξε το δικό του αντίστοιχο δαχτυλάκι και είπε παραπονιάρικα: «Εμένα, εμένα, μαμά;». Έκανε τάχα η μαμά να βγάλει το δικό της, να του το δώσει να παίξει. Όμως, του 'πε –του το 'δειξε– πως δεν βγαίνει· ούτε του μπαμπά. Ήταν ίσα-ίσα στα δάχτυλα και των δύο. Σκοτείνιασε ο μικρός κι είπε ικετευτικά· «Πάρεις, μπαμπά; Πάρεις Γιαννάκη σου;».
Ο πατέρας του χάιδεψε το χεράκι. «Ναί, ναί, αγόρι μου!», είπε χαμογελώντας και κοίταξε τη μαμά. Το βλέμμα τους συναντήθηκε κι άστραψε στο άγγισμα στο βάθος της προσδοκίας…»

Σκηνές οικογενειακής ζωής περιγράφονται γλαφυρά σε 43 αληθινές ιστορίες. Παιδιά, γονείς, παππούδες, άλλοτε σε στιγμές ευτυχίας κι άλλοτε μέσα σε πόνο… κάτι βαθύ έχουν να πουν στον αναγνώστη.