Από τη χριστιανική συλλογή στο Βυζαντινό Μουσείο (1884-1930)

Μνήμη είναι Αλήθεια, διάβασα προσφάτως. Ισχύει άραγε αυτό; Ή μήπως άλλο ένα ιδεολόγημα προστίθεται στα ήδη γνωστά; Το Μουσείο, εκτός όλων των άλλων, είναι ένας διαχειριστής της Μνήμης, αφού οι υλικές μαρτυρίες της ανθρώπινης δραστηριότητας αποτελούν αντικείμενό του.
Δεν είμαι, λοιπόν, βέβαιος εάν με το έργο μας αναζητούμε την Αλήθεια ή κάποια
από τα πρόσωπά της, είμαι όμως σίγουρος ότι αναζητούμε τις αρχικές ενέργειες
και τα αίτια που τις προκάλεσαν. Ότι δηλαδή περιβάλει τα αντικείμενα.
Ψάχνουμε βαύτερα. Αναζητούμε την ιδεολογία που κρύβουν οι πράξεις και το ιστορικό
τους πλαίσιο. Ας επαναλάβουμε τα αυτονόητα. Τα πολιτιστικά αγαθά δεν είναι μόνον ωραία. Ή ενδέχεται και να μην είναι ωραία με την τρέχουσα και καθεστηκυία έννοια. Είναι όμωςβπολιτιστικός πομπός που πληροφορεί και προσφέρει γνώσεις.
Τις παραπάνω σκέψεις είχαμε στο μυαλό μας όταν ξεκινήσαμε, το 2000, να θέτουμε τους στόχους της Έκθεσης "1884-1930: Από τη Χριστιανική Συλλογή στο Βυζαντινό Μουσείο". Είχαμε και άλλους λόγους. Επιθυμία μας ήταν να τιμήσουμε τους πρωτεργάτες του Μουσείου και μέσω αυτών να γνωρίσουμε το ίδιο το Μουσείο. ...