Η πολιτική των δημιουργών

Ντοκουμέντο του λόγου για τον κινηματογράφο, ο τόμος αυτός περιλαμβάνει συνεντεύξεις με δέκα από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της ιστορίας του: Ρενοουάρ, Ροσσελλίνι, Λανγκ, Χίτσκοκ, Χωκς, Μπουνιουέλ, Ουέλλες, Ντράγιερ, Μπρεσσόν, Αντονιόνι. Η επιλογή δεν είναι τυχαία: πρωτοδημοσιευμένες στο διάσημο γαλλικό περιοδικό Cahiers du Cinema από το 1954 ώς το 1966, οι συζητήσεις αυτές είχαν γίνει με συντάκτες του, πολλοί από τους οποίους πέρασαν στη συνέχεια από την κινηματογραφική κριτική στη σκηνοθεσία, όπως ο Τρυφφώ, ο Γκοντάρ, ο Ρομέρ, ο Σαμπρόλ, ο Ριβέτ, πρωταγωνιστές της γαλλικής νουβέλ βαγκ. Συνεκτικό στοιχείο και ζητούμενο της συλλογής (που εκφράζεται στην επιλογή και το περιεχόμενο των συνεντεύξεων καθώς και στα εισαγωγικά σημειώματα της πρώτης έκδοσης του 1972 και τον πρόλογο-απολογισμό του Σερζ Ντανέ από την έκδοση του 1984) είναι η «πολιτική των δημιουργών»: έτσι ονομάστηκε η προσπάθεια των Cahiers να αναδείξουν ορισμένους κινηματογραφιστές όχι ως απλούς κατασκευαστές και διεκπεραιωτές ταινιών αλλά ως δημιουργούς, υπό την έννοια ότι το έργο τους παρουσιάζει προσωπικό χαρακτήρα και συνέχεια στην εξέλιξή του και αποκαλύπτει ή υπερβαίνει το ίδιο το βιομηχανικό σύστημα κινηματογραφικής παραγωγής και αισθητικής στο οποίο ανήκει. Αυτή η πολιτική πέτυχε την αναγνώριση του κινηματογράφου ως τέχνης και του σκηνοθέτη ως καλλιτέχνη, προώθησε τον μοντερνισμό στις αντιλήψεις περί αφηγήσης, ρυθμού, οργάνωσης του πλάνου, ηθοποιίας κλπ., και προετοίμασε το έδαφος για τη νουβέλ βαγκ και τα άλλα νεότερα ρεύματα κινηματογραφικής πρακτικής και κριτικής.