Η πρωτοβουλία των κινήσεων

Το καλοκαίρι εκείνο ήταν παράξενο. Δεν μπορούσε να θυμηθεί καν πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσε ψύχρα· λες και αυτή η κάψα κρατούσε αιώνες τώρα. Από την άλλη είχε αυτή την αδιόρατη αίσθηση πως εκείνο το καλοκαίρι θα έρχονταν μεγάλες αλλαγές -αλλαγές σε όλα τα επίπεδα που λένε και στην τηλεόραση. Το ένιωθε κάθε φορά που στον αέρα πλανιόταν αυτή η παράξενη ακινησία. Όταν οι δείκτες του ρολογιού σταματούσαν και το μόνο που ένιωθε να κουνιέται ήταν ο ιδρώτας που κυλούσε αργά στη ραχοκοκαλιά του. Αυτό το τέλμα που συνήθως δεν είναι άλλο από την ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Τι διάολο· σε τελική ανάλυση κι αυτό που θα έκανε ο ίδιος θα μπορούσε να το πει κανείς σημαντική αλλαγή στον στρατηγικό σχεδιασμό. Το παν ήταν να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να ελιχθεί. Να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να κάνει κινήσεις προσεκτικές. Κινήσεις έξυπνες που θα τον ξελάσπωναν. Πλησίασε το λευκό κοντέινερ ανέβηκε τα τρία σιδερένια σκαλοπάτια και χτύπησε την πόρτα. Πήρε βαθιά ανάσα -να πάρω την πρωτοβουλία των κινήσεων την πρωτοβουλία των κινήσεων την πρωτοβουλία- άνοιξε και κοίταξε μέσα. Στο βάθος του λευκού κουτιού τον περίμενε ο Χάρης με τον Παυλάκη. Μπήκε έκλεισε την πόρτα πίσω του και τους πλησίασε.